Opschieten

Goed acht uur ben ik weer op pad, Ik heb op mijn kamer ontbeten, wat volgens mij de hotelier niet zo erg vond. Een helemaal in groene bloemen uitgevoerde eenpersoons kamer zelfs op het plafond. Zitten de bloemen. Ik reken af de eerste klanten zitten er alweer. Bon route roepen ze gezamenlijk als ik vertrek en weg ben ik. De weg naar Bourbon Alancy is van asfalt en redelijk recht en ligt glooiend, dus veel natuur zal ik vandaag niet te zien krijgen. Wel heb je links en rechts van de weg schitterende glooiende vergezichten met vee, ik denk dat het blonde daqaitenes zijn die in kleine kuddes in het land staan. Jonge kalfjes bij hun moeder, ze worden niet gemolken maar zijn voor de vleesproductie bestemd. Als ik langs kom kijken ze je met lodderige ogen aan en huppelen een stukje mee, tot ze niet verder kunnen. De groepjes met de oudere beesten, kijken je alleen na en gaan door met herkauwen. Zo nu en dan schiet er een roofvogel op, het is net of ze, hoe zuidelijker ik kom iedere keer wat groter worden. Ik probeer ze steeds op de foto te nemen, maar als ik het toestel klaar heb, is de vogel al weer gevlogen, dus daar houd ik maar mee op. Wel film ik mijn huppelende vrienden, een kostelijk gezicht. Aan de rand van een beekje neem ik de eerste rust. Ik voel dat het klimmen en dalen van gister er best in heeft gehakt, vooral met het op gang komen, voel ik verschillende spieren, één daarvan is die onder mijn voet. Doe lekker even de schoenen uit en ga heerlijk in het gras liggen hoofd op de rugzak zonnetje op mijn gezicht mmmmmmm. Wel een uur lang loop ik langs een beekje, de weg volgt het beekje, het is grappig te zien dat al die kleine stroompjes die uit de heuvels komen, op een gegeven moment een redelijke rivier veroorzaken. Midden in die beek of rivier zie je soms een klein eilandje, als ik de kans krijg wil ik daar nog eens overnachten. Ik loop langs het bord Grurry zes km, dat is waar de Gr 13 overgaat in de Gr 3. Op een pleintje in het plaatsje Maltat, eet ik in een bushokje, waarna ik de reis weer voortzet. Om goed drie uur ben ik in Bourbon Lancy ga naar het gemeente huis voor een stempel en vraag de dames achter de balie of ik ook een slaapplaats kan vinden 5 km verderop. Het is tenslotte nog maar drie uur. Ze bellen alles voor me af ik zit daar rustig te wachten en uit te rusten maar ze komen met niets anders dan een chambre du hote voor 80 euro. Dat is me wat te joker. Ik besluit door te lopen op de gok ik heb altijd mijn tent nog. Dertien km later, als ik de Loire oversteek zie ik een hotel en een winkel. Eerst maar wat boodschappen doen en dan naar het hotel. Als ik de boodschappen heb gedaan en naar het hotel ga, blijkt dat het leeg staat. Verderop bij een bakker, waar ik een broodje voor morgen koop, vraag ik aan de dame of ze een slaapplaats weet, ik kan ook heel goed één gebruiken na 44 km. Als ze ziet dat ik een pelgrim ben roept ze meteen Abbey, Abbey, het dorp uit en dan vier km rechts. Ja doei dat trek ik niet meer. Een chauffeur die net binnen komt voor brood wil me wel even meenemen en me afzetten bij hotel Abbey. Het is wel zes km rijden dat zijn kilometers die ik morgen allemaal weer terug moet lopen. Als we er aankomen, blijkt het allemaal net even anders dan ik had gedacht, niks geen hotel Abbey maar een heus abdij en wel de abdij Notre-Dame de Sept-Fons. Hoe het verder is verlopen kunnen jullie morgen lezen. (Ik zal jullie nog wel even een opsomming geven wat ik zoal eet op een wandeldag. 14 plakken brood, bakje sellerysalade, 8 plakken salami, half kuipje paté, 1 beker bouillon 2 appels 1 sinaasappel en een klein stukje Emmentaler 2x3x3 cm 3 liter water, veel koffie en vandaag, maar dat is een uitzondering, lees morgen maar verder, soep, gegaard varkensvlees, opgebakken aardappeltjes kwark, en twee blikjes bier als afsluiter en nog niet aankomen.)
Mensen welterusten.