De hond Mirjam

Vier uur is het als ik van een geluid wakker word, ik had het kunnen weten we slapen boven een bakkerij en die starten erg vroeg. Het is geen vervelend geluid, zodat ik snel weer indommel, het deeg voor de baguettes wordt klaargemaakt. Anderhalf uur later word ik met een heerlijke geur in de neus wakker, kleed me aan en ga naar beneden. Zet koffie en zie of ik wat van die baguettes kan scoren. Door de bakkerij loop ik, geen enkel probleem vinden de drie bakkers, die daar aan het werk zijn, naar voren. Daar is de baas die vraagt of we ontbijt willen. Dit had ik niet verwacht zodat ik probeer uit te leggen dat de rest nog slaapt en we wat later terug komen. Als we een dik uur later terug komen is het een drukte van belang in de bakkerij, tussen de bakkers en de machines door lopen en zitten allemaal lopers. We krijgen een heerlijk maar simpel ontbijt, betalen vijftien euro en vertrekken. Oliver voegt zich bij ons en we discussiëren een poosje over de financiële crisis. Zeker vier kilometer loopt er een hond met ons mee, we noemen hem Mirjam, omdat Bernhard een Hollands meisje heeft ontmoet dat Mirjam heet. Olivier kan ons niet bijbenen en neemt een andere weg. Ik krijg een beetje een raar gevoel bij hem, waarom, ik weet het niet. Als we hem later tijdens een regenbui waar wij voor schuilen, weer treffen, vraag ik hem de reden van zijn vertrek uit Engeland, twee en een half jaar geleden, is hij nl vertrokken uit Engeland, en is nooit weer teruggekeerd. Het antwoord dat ik krijg, is dat hij op zoek naar Jezus is, dat geeft me een beetje, hoe zal ik het zeggen, ik de kriebels van hem. Als ik later mijn gevoelens met Bernhard bespreek, heeft hij het zelfde. We zien hem niet weer. Wie we wel weer zien is Mirjam de hond, achttien kilometer loopt ze met ons mee, het is een vrouwtje en op een gegeven moment, hebben we het zover dat ze naar ons luistert. Het heeft wel een halve droge worst gekost, maar wat kan het schelen. Op een gegeven moment komen we bij Nevarrenx, bij een drukke verkeersweg. De hond loopt steeds kris kras over de weg. We zijn als de dood dat ze onder een auto komt, binden haar aan de stok en nemen haar mee de stad in. Met haar gaan we naar het gemeentehuis, als je in Frankrijk iets niet weet ga je naar het gemeentehuis. Op de tweede verdieping van een groot historisch gebouw, staan dus een loco burgemeester, een gepensioneerd leraar in vreemde talen uit Oostenrijk en een netontwerper met een sabatical uit Friesland met een gevonden hond uit Frankrijk, voor de balie van een Frans gemeentehuis. Kun je je, er iets bij voorstellen, na goed drie kwartier, komt er iemand die de hond van ons over neemt. Hij moet ons eerst verzekeren dat hij hem niet af laat maken, anders nemen we hem mee. Hij brengt hem terug waar wij vandaan komen, achttien km terug. Al met al een heel op onthoud. We naderen steeds dichter de Pyreneeën. Als het in de middag wat helderder wordt, zie je deze grote jongens liggen, met sneeuw op de toppen een geweldig gezicht. Mijn kaart is vol zodat ik geen foto’s meer kan nemen van prachtige vergezichten. In het dorp waar we om dik zes uur wilden stoppen, na 45 km is geen gite meer. Gelukkig is er een kilometer verder een perfect plekje, waar we ons eigen bovenverdieping hebben en waar we heerlijk te eten krijgen. Daarna moet Ik nog een heel verhaal te vertellen, wat ik nu bijna slapend beëindig. O ja, we hebben een groot deel van de dag de hond proberen te verkopen, voor twee droge worsten. Het is ons niet gelukt.