Vertrek

Achter in de autospiegel zie ik de zon haar eerste licht geven, wat ben ik een rijk man. Niet alleen omdat ik zo maar voor zeven weken naar Japan kan gaan, maar ook omdat ik gister mijn kleinkinderen naar bed heb kunnen brengen, een biertje met mijn zoons en Wendy heb kunnen drinken en omdat Willy naast mij zit. We zijn op weg naar Schiphol, het is om half zes al redelijk druk op de weg. Menig busje met noeste arbeiders is op weg naar het westen, om zich meer dan verdienstelijk te maken. Het draait wat in de maag, dat zijn de zenuwen voor de reis. Van de controles en files die de hele week ivm de terrorismedreiging zijn gemeld, merken we niets en goed zeven uur lopen we de luchthaven op. Daar haal ik mijn bestelde yen op, koers van 100 / 1 dat wil zeggen dat ik voor 1 euro 100 yen krijg. Ik kan pas om acht uur mijn rugzak, die ik samen met mijn stok volledig heb ingepakt in folie inchecken dus eerst maar koffie. Goed acht uur geef ik mijn backpack af en krijg ik mijn drie tickets. In Tokyo moet ik wel mijn bagage ophalen en opnieuw inchecken, dat hoeft in Londen gelukkig niet. Ik heb nl maar een uurtje om in het andere vliegtuig te komen. Ik neem afscheid van Willy en voor we al te sentimenteel gaan doen, ga ik door de douane. Ik loop nog wat doelloos rond, koop nog een nekkussen in de hoop op de vlucht naar Tokio nog wat te kunnen slapen en om 10.20 uur zie ik Amsterdam onder me. Nog geen half uur later vliegen we al boven de Engelse oostkust en weer 20 min. later landen we op Heathrow. Met mooi helder weer heb ik een mooi uitzicht op deze metropool, de Theems met zijn Towerbridge liggen vlak bij. Nu zoeken naar de juiste gate. Met een shuttle word ik naar de juiste gate gebracht en na een goed kwartier begint het boarden. 11.50 uur Nederlandse tijd en met een uurtje vertraging hang ik weer boven Londen. Via Helsinki, het noorden van Rusland, Siberië en een stukje China hoop ik om goed zeven uur de volgende dag in Tokio te landen. Naast mij zit een typisch Japanse vrouw met haar kindje, ze is niet zo heel spraakzaam en is de hele reis bezig het kind vol te proppen met allerlei eten. Het arme kind heeft geen eens tijd om te slapen en als ik dat wel even doe klimt ze over me heen, 't is een andere wereld dat merk ik nu al. Op vliegveld Haneda in Tokio rolt mijn rugzak keurig van de band en nadat ik hem heb ingecheckt voor de vlucht naar Tokushima kan ik zelf met de bus naar de vertrekhal voor de binnenlandse vluchten. Onderweg zie ik nog een groepje gymnastiekende mekaniekers die samen met hun bazen de ochtendgymnastiek doen. Ik zie Epke er niet bij staan. Het is even zoeken en vragen maar ik kom op mijn bestemming. 20 voor tien plaatselijke tijd vertrek ik dan en hoop Tokio vanuit de lucht te kunnen zien. Het zonnetje schijnt en het is hier om negen uur al 28 graden dat belooft dus wat. Met maar 10 min. vertraging vliegen we naar het eiland waar ik de eerst komende weken zal verblijven. Mooie wolken en allemaal eilandjes vliegen onder mij door, helaas van Tokio uit de lucht heb ik niet veel kunnen zien. Ook op deze reis wordt niet veel gepraat, ik merk dat ik een heel andere wereld terecht ben gekomen, één waar ik niets kan lezen en ook niet verstaan. Met maar 10 minuten vertraging land ik op Tokushima, rugzak ophalen en dan, ja dat ga ik morgen vertellen maar het is wel een heet verhaal.
Henro Dikken Dik SAN