Slurpen met een vreemde vrouw.

Donderdag 8 september
Gister bij het betalen van het hotel, dat ik gelukkig met creditcard kon doen heb ik gelijk om een stoel gevraagd. Die zitten er standaard niet bij in een tatamie room. En laag bij de grond eten is niet mijn liefste bezigheid. Het heeft hier vannacht ontzettend geregend en op dit moment en dat is 8 uur in de morgen is dat nog steeds het geval. Gisteravond ben ik nog even flink geweest en heb ik mijn onderbroeken en sokken gewassen. Die samen met mijn schoenen buiten op het overdekte balkonnetje gezet. Dan kunnen de schoenen even luchten en ik heb geen last van de stank (win win situatie niet?) Kijk ik vanmorgen op het balkon, zijn mijn spullen drijfnat en in mijn schoenen staat zo'n twee cm water. Om maar even een bekend Nederlands zanger te citeren, "zie de dingen om je heen met een lach, Ook al heb je soms niet je dag". (Klaas weet wel welke zanger). Kranten in de schoenen en de kleren in de droger en het is weer opgelost. Over zingen gesproken, als ik wakker word, krijg ik een berichtje dat ze in Goutum bij GSBK net aan het bier zitten en ze doen me de groeten. Met dit weer kan ik toch niets anders dan koffiedrinken en wachten tot het droog is. Dus ik ga naar beneden om de kamer te verlengen en wordt nu op een andere kamer gelegd, een éénpersoons. De kamer waar ik vannacht op heb geslapen was een vier persoons tatamie room. Ik neem voor 500 yen een lekker ontbijtje, broodje, eitje en een salade. De koffie is gelukkig heet en ook nog prima te drinken. Om half 10 kan ik worden omgezet naar de andere kamer, zodat ik nog wat tijd heb om bij alle matrasjes de lakens er weer omheen te doen. De stoel verhuis ik mee en in deze kamer staat zowaar een bureau. Ik kan zo aan het werk. Vandaag pak ik een paar tempels die dicht aan de spoorlijn liggen, zodat ik niet zoveel hoef te lopen. Kunnen de beentjes en de voeten even tot rust komen. Met de trein ga ik naar het station het dichtst bij tempel 78, loop een stukje en kom uit bij een verkeerde tempel. Het is hier ook één en al Tempel en omdat je niets kunt lezen zit je zo mis. 200 m verder staat de tempel die ik moet hebben 78. Als ik eruit kom en over de parkeerplaats loop, raak ik aan de praat (met handen en voeten) met een Mevr. Kushi Hariko en dan is de eerste naam de achternaam. Ze maakt een rondrit door de bergen langs tempel 79, 80, 82 en 81, ik kan wel meerijden bied ze me aan. Voor een rustdag heb ik daar wel oren naar en stap rap bij haar in de auto. Ze woont in dit gebied dat bekend staat om het kweken van Bonsai bomen. Na T 79 gaan we de bergen in en de ene keer heb ik uitzicht op zee en de andere keer op Takamatsu een voor Nederlandse begrippen grote stad. Aan de andere kant van de stad zie je de bergen liggen waar tempel 84 en 85 liggen. Zo goed en zo kwaad als het gaat, krijg ik allemaal informatie uit deze streek te horen. Dat het hier in de lente een groot bloesempracht moet zijn en nog een aantal wetenswaardigheden. Dat kan echter ook heel anders zijn, want ik begrijp maar 10% van wat ze zegt. Het kost me wel een kwartier om haar duidelijk te maken, dat we wel kunnen lunchen en dat ik dan graag wil betalen als wederdienst. Ze stopt bij een Udon, dat is een soort noedels restaurant voor de gewone man. Ik heb er veel over gelezen, maar nog niet meegemaakt. Een soort van counter balie, waar ze het eten voor je opscheppen. Je kunt zelf de garnering erbij kunt doen en aan het eind van de rij moet je betalen. Ze neemt een bord met vlees en noedels en bestelt voor mij een dubbele portie. Ik hoef voor beide borden eten, nog geen 10 euro te betalen, dat dan wel weer. En zo zit ik hier in Japan samen een vreemde vrouw te slurpen (want dat doen ze). Na de laatste tempel nemen we afscheid met sayanora en arigatos. Ik neem de trein naar de andere kant van de stad om daar nog twee tempels te bezoeken. Ik kan in één keer door met het boemeltje naar 1 km voorbij tempel 76, loop daar naartoe en begin dan aan de laatste 6 km van vandaag. Onderweg kom ik een hele groep 8/9-jarigen tegen die uit school komen. Allemaal een geel hoedje op en een geel parapluutje boven hun hoofd. Als ik vraag of ik een foto van hen mag maken dreunen ze met zijn allen een Engels gedichtje op. Ik heb niet het idee dat ze begrijpen wat ze zeggen, maar het klinkt schattig. Ieder kind zal je hier ook vriendelijk groeten, trouwens niet alleen kinderen iedereen is alleraardigst. De laatste tempel is dezelfde tempel waar ik gister de drakendansen heb gezien en die is dus niet ver van de 7/11, waar ik mijn eten voor vanavond insla. Ook druk ik nog wat foto's af om weg te geven en speciaal die met de tulpen, die zijn favoriet. Als je het over Nederland hebt dan noemen ze gelijk de tulpen. Vlakbij mijn hotel is een training gaande van jeugdteams, 25 jongens van een jaar of 16/ 17 doen een warming up. Het gaat er vrij gedisciplineerd aan toe en ik ben op zoek naar de trainer, die wel ergens tussen de jongens zal staan. Als ze klaar zijn en de ballen ophalen voor een intrap oefening, vraag ik wie de coach is, maar die is niet eens aanwezig. Later komt hij erbij staan en dan is de taal een grote belemmering, maar we kunnen een aantal dingen uitwisselen. In het hotel laat ik het bad vollopen met bijna koud water, regel nog wat in Nederland vanuit het bad en daarna trek ik mijn badjas aan, die komt de hele avond niet meer uit. Trouwens niet voordat ik de was heb gedaan en deze op het platte dak heb opgehangen. Voor een rustdag heb ik nog heel wat lastige tempels weggewerkt. 7 stuks in totaal en ik zit bijna op de helft. Morgen maar weer even een stukje in de bergen op goede loopschoenen 71 t/m 75. Maar weer zien wat morgen ons brengt.