Even geen tempels.

Dinsdag 13 september.
Als ik wakker word gaat het hier aardig tekeer, donder en het komt met bakken uit de lucht. Op buienradar zie ik dat het ook wel tot na de middag aanhoudt. Gister nog een heel gesprek met een Amerikaan gehad, die het leven daar wel helemaal zat is en denkt over ergens anders heen te emigreren, als ik de complottheorieën, die hij vertelt mag geloven is het niet best. Ik grijp een paraplu uit het bakje, dat bij de voordeur staat en ga op zoek naar wat spullen voor het ontbijt. Voor de supermarkt, waar ik gister ben geweest, staat een man de straat aan te vegen en hij begint een heel verhaal. Helaas ik kan er geen pepernoten van maken. Heerlijke broodjes, ham, kaas, yoghurt en natuurlijk de welbekende cup noedels curry gooi ik in mijn mandje. Als ik bij de kassa kom, is er niet één open en als ik iemand roep, krijg ik te horen dat ze pas om negen uur opengaan. Het is kwart over acht. Ik dacht ook al, wat is het hier rustig alleen maar vakkenvullers. Dat was ook dat hele verhaal van die man buiten. Dan maar twee heerlijke broodjes bij een broodjeszaak en straks weer terug. Mijn hospita belt even naar het guesthouse, waar ik vandaag heen wil, dit is midden in de bergen het heet Momongo Village en ligt in het centrum van het eiland Shikoku. Vandaag en morgen maar even geen tempels, maar meer bergen en natuur. Eerst koffie en lekker douchen. Dat kan nu wel, anders douche ik nooit 's morgens, daar krijg je zachte voeten van en dat is niet goed bij het lopen. Ik krijg en geef nog allerlei tips hoe hier in Japan te handelen en ik aanvaard ze dankbaar. Met de boemel ga ik naar het station om de trein naar JR Awa Kawaguchi station te nemen een station in de bergen. Maar eerst pinnen de yentsjes willen hier wel op. Als ik weer thuis ben moet ik maar wat bij klussen. Bij de 7/11 werkt dat het best en daar kun je ook noedels kopen. Veel Japanners doen dat rond lunchtijd vullen de cup met heet water, wat hier gratis is en eten het op een zitje om de hoek op, ik slurp dus ook maar zo'n beker naar binnen. Op het station oriënteer ik mij op welke trein ik moet hebben naar het gehucht waar mijn nieuwe guesthouse staat. Ik krijg een keurig uitgedraaid schema vertrek 15.14 uur daar en daar overstappen en daar uitstappen, pico bello geregeld. 20 euro en ik ben weer een heel eind verder. Bij de info balie kan ik nog wat info krijgen over dit gebied van hangbruggen en hotsprings, ook helemaal goed. Bijna drie uur moet ik wachten voor de trein gaat en ik heb geen zin om in de wachtkamer te zitten. Een bezoekje aan oude kasteeltuinen met ruïnes van een kasteel, doe ik dan liever. En als ik daarna wat rondstruin in de buurt van Takamatsu symbel tower, een wolkenkrabber van 30 verdiepingen, pak ik de lift en ga naar de bovenste verdieping. Daar bestel ik een ijsje en een grapefruitsap en heb ik een wachtkamer met het mooiste uitzicht dat er bestaat. En dat voor een tientje. In precies 38 seconden brengt de lift me weer op de begane grond waar om precies 13 over 3 de trein vertrekt. De machinist is al net zo geconcentreerd als laatst de conducteur. Een aardigheid om te zien 10 min. van te voren zit hij al klaar in de vertrekhouding, het is net of hij de 100 m moet sprinten en kan hij elk moment worden weggeschoten. In Marugame moet ik overstappen op de exprestrein. Om te weten bij welk station ik eruit moet zet ik de wekker op de aankomsttijden, want ze rijden hier precies op tijd. Als de conducteur komt blijk ik in de eerste klas te zitten, of ik maar even wil verkassen zegt ze heel lief. Ik dacht ook al wat zit ik hier lux. De Franse jongen vanmorgen in het guesthouse had een handige manier van reizen. Als hij lange stukken moest overbruggen, ging hij met de boot of trein. Dat deed hij dan s’nachts, zodoende kon hij geld om te slapen uitsparen. In Awe Akede stap ik weer op een ander boemeltje en na twee stations ben ik op de plaats van bestemming. Het is net Railaway het treintje slingert door tunnels en mooie landschappen. op Awa Kawaguchi station stap ik uit, pleeg een telefoontje en 10 minuten later komt iemand mij ophalen om me naar het guesthouse te brengen. We stoppen nog even bij een winkeltje om wat eten in te slaan en dan rijden we de binnenlanden in. In een mooi oud verbouwt huis is hier de kamerverhuur gehuisvest. Ik vul wat formulieren in en krijg een rondleiding. Gelukkig hebben ze een dakterras en zelfs één met heerlijke luie stoelen en een uitzicht prachtig. Ik denk dat ik hier maar een paar dagen blijf. Omrop Fryslan heeft net gebeld en ik heb in rap tempo een heel klein stukje kunnen vertellen. Lang niet genoeg er is hier zoveel meer, dat ik wel uren door zou kunnen gaan. Beneden in de gemeenschapsruimte heb ik een gesprek met Dale en Lin uit Australië, beide leraren en heel wat jaren lesgegeven in ontwikkelingslanden en hebben met elkaar al heel wat afgereisd. De één heeft 2 nieuwe knieën en de ander een nieuwe heup en dat onderwerp komt wel heel vaak ter sprake. De baas van dit guesthouse Momonga genaamd, geeft me voor morgen nog allerlei tips voor wat en hoe ik het kan doen in dit gebied, maar dat zien we morgen dan wel weer. Er wordt hier gezongen voor een jarige en die bied ik gelijk maar een tulpenfoto en klompje aan. Ik ga stoppen want ik word uitgenodigd voor één of ander kaart spelletje dus tot morgen.