Mount Fuji

Zondag 2 oktober.
Redelijk brak kom ik aan in Kawaguchi, ik heb nog wel wat kunnen slapen onderweg, stoel achterover en wat dommelen is het meer. Onderweg wordt een keer of drie gestopt om te plassen of te foerageren. De bus is de hele reis geblindeerd, tot zelfs het deel naar de chauffeur aan toe en de lichten zijn uit. De bus is volgens het schema 30 min. te vroeg en dat geeft me de gelegenheid om nog de bus te halen naar het 5e station, de startplaats van de Mt Fuji beklimmingen. Het is vandaag mooi weer bijna windstil en morgen voorspellen ze harde wind en meer kans op regen. Misschien probeer ik vandaag wel boven te komen, eerst moet ik zien of ik een deel van mijn ballast kwijtraak. Ik zal vast wel een plekje vinden waar ik het spul, zoals tent luchtbed en kan stallen. Inderdaad kan ik mijn spul kwijt, wel voor vijf euro in een locker. Het is hier een heel commercieel gebeuren, iedereen probeert wat geld uit Mt Fuji te slaan. Ik stop zo'n twee kilo aan kleding, tent, matras en andere spullen in de locker en ga naar het informatiecentrum. Zij weten me te vertellen, hoe ik moet klimmen en wat ik kan doen bij het afdalen. Ze waarschuwen me voor een bepaalde afslag, om die op de terugweg niet te nemen en voegen eraan toe dat de laatste bus om 17.45 uur de berg af gaat, oké dan moet ik dus snel. Op de vraag of ik hier ook kan slapen wil ze me wel op weghelpen, maar het is te druk. Ik begin maar te lopen en zie wel waar ik uitkom. Na een half uur licht omhoog, kom ik bij een gesloten trail, dat wist ik want het klimseizoen is gesloten. Ik ga over het touw en gelijk begint het sterk te stijgen. Het gaat van steen naar steen en het is zwaar zeer zwaar. Kon ik tijdens mijn tocht naar Pico del Teide, op sommige stukjes nog wat bijkomen, hier helemaal niet en het blijft maar stijgen. Van 2.350 m naar 3.770 m is een beste klim en op een gegeven moment begint de hoogte ook mee te spelen, te kort aan adem. Ik zet door en kom een meisje en een jongen tegen, die helemaal ontdaan in een hoekje zitten. Volledig leeg en ontzettend koud zitten ze daar, ook een beetje dom om op zulke schoenen en met zulke kleren zo'n berg op te gaan. Ik geef haar mijn plastic kleed voor de wind en moedig haar wat aan om snel naar beneden te gaan. Het is 400 m onder de top en ik heb nog wel een uur nodig om de krater te bereiken. Het is 20 voor drie, ik ben kapot als ik boven ben. Gelukkig is het boven de wolken zonnig en maakt het uitzicht veel goed. Ik neem verscheidene foto's en ga er daarna als een haas vandoor om op tijd weer in het dorp te zijn, zodat ik op tijd de bus kan nemen, om uit dit oord weg te komen. Ik neem een andere track, die is makkelijker te belopen, maar er ligt wel veel gruis en dat maakt het gevaarlijk om uit te glijden. Daarom heb ik mijn stok en draag ik handschoenen safety first. De verkeerde afslag houd ik goed in de gaten, maar toch kom ik er te laat achter en zit ik op een verkeerde track. Via allerlei bochten, klimmen en dalen probeer ik weer op de track te komen, maar helaas het lukt niet. Hier op de berg is een wat Himalaya achtige hostel, waar je kan slapen en dat doe ik maar, ik ben aardig afgepeigerd en ik haal mijn bus toch niet meer. Dus ik blijf hier slapen, dan loop morgen een stuk terug en neem de juiste route naar het dorp. Eens zien of het meisje mijn zeiltje heeft achtergelaten bij het info centrum. Het is hier wel gezellig, petroleumkacheltjes, goede bedden en een grootvader, die ergens in een hoekje zit te brabbelen. Acht uur is bedtijd, een kopje heet water kost hier 4 euro een biertje tikt er ook aardig in, maar je zit dan wel boven op de berg.