Overgave

Als ik mijn kleren heb gewassen en een redelijk gesprek met mijn slaapmaat heb gehad, gaan we naar de onsen. Hij introduceert me in de geheimen van een Japans badhuis. Allereerst moeten we een kaartje kopen uit de machine (alles gaat hier uit de machine). We geven dat kaartje vervolgens aan iemand achter de balie en krijgen sleutels van een schoenenlocker. Die leveren we weer in bij dezelfde dame en we krijgen een sleutel van een kledinglocker. Je kleedt je helemaal uit en gaat eerst naar een washok. Op een krukje gezeten moet je je eerst helemaal schoon wassen, mijn slaapmaat biedt spontaan aan mijn rug wel even te wassen (het zal hier wel zo horen). Alles is aanwezig ook shampoo en met mijn eigen scheermes kan ik me na drie dagen weer heerlijk ontdoen van de stoppels. Daarna kun je afwisselend in koude of warme baden, er is zelfs een sauna aanwezig maar ik kan er niet echt van genieten ik ben te moe en te verkrampt. Mijn vingers, mijn kuiten, mijn knieholten en bovenbenen alles schiet spontaan in de kramp. Zal wel van het vocht of zoutgebrek zijn. In een ruimte waar je wat kan relaxen, moet ik bij een tafeltje op de vloer zitten. Dit krijg ik echt niet voor elkaar. Elke keer als ik ga zitten, schiet de kramp erin. Gelukkig staat er in de hoek een bankje, waar ik even op kan bijkomen. Terug bij de hut (ik had al verteld dat het een met een tatami voer is, net als judo mat) gaat mijn slaapmaat nog eens uitgebreid noedels koken op zijn eigen kookstel. Ik maak me klaar om te gaan slapen, na een uur word ik wakker van de kramp. Meerdere keren gebeurt me dit vannacht en dan er maar weer uit om even te lopen. Halfvier val ik dan toch in slaap en om half zeven word ik wakker. Het is bewolkt en ontzettend vochtig ik denk wel 95%. Met nog voldoende kramp overal, als ik mijn tanden poets sluit mijn hand zich in een kramp om de tandenborstel heen, pak ik mijn rugzak weer in. Vandaag de eerste serieuze beklimmingen drie beklimmingen van nul naar 938 meter we zullen zien. De eerste twee km terug door de stad naar tempel 11 is ondanks dat het redelijk vlak is geen makkie het zweet gutst er aan alle kanten uit. Aankomend bij die tempel moet ik eerst gaan zitten ik ben nu al kapot. Of het nu komt door het slechte slapen of de vochtigheid in combinatie met de temperatuur ik weet het niet, maar het is niet mijn weer. Gisteravond heb ik bij deze tempel al gestempeld dus ik kan door naar T 12. Na 100 meter omhoog via een pad beginnen de traptreden en ze houden niet weer op. Op een gegeven moment, ik zal 4 km verder zijn van T 11, gaat het niet meer. Na elke 100 m sta ik te hijgen en heb ik geen lucht meer. Nog een kilometer later is het om de 10 meter, dat ik stil moet staan en minimaal 5 min. moet bijkomen. Dit is niet gezond en ook niet leuk meer, terwijl ik het al 10 keer heb gedacht, beslis ik om te stoppen. Een hele beslissing waar ik ontzettend van baal maar het is de juiste. Langzaam loop ik weer naar beneden en bij de toiletten van T11 val ik neer op een bankje nu eerst alles maar eens op een rijtje zetten. Als ik na een half uur een beetje ben bijgekomen lijkt me het volgende een goed plan. Ik loop naar het station, neem de trein naar Tokushima en daarna de bus naar het vliegveld. Daar probeer ik dan om een auto te huren en de tempels in 12 dagen per auto (het liefs een busje waar ik in kan slapen) te doen (de zwakkeling). De reis per trein en bus gaan perfect en iedereen is bereid om te helpen. Als ik bij het vliegveld aankom en na de infobalie van JAL ga, tref ik dezelfde dame die me de vorige keer heeft geholpen. Ze herkent me nog en vraagt hoe het is gegaan, ik zou toch veel later terugkomen? Ik probeer haar de situatie uit te leggen en vraag haar of mijn vlucht kan worden omgeboekt. Ik wil dan over 12 dagen naar Tokio vliegen een dag of vier in Tokio rondkijken en dan naar Londen, waar ik wel verder zie. Aan alle kanten word ik geholpen maar het lukt niet. Omdat het een reis is van JAL uitgevoerd door British Airways moet ik bij hen zijn. Ik besluit te wachten dan bel ik vanmiddag wel met Cheap Tickets. Ik word nog in contact gebracht met een autoverhuurbedrijf, maar helaas het is niet mogelijk om zonder internationaal rijbewijs een auto te huren. Ik vraag nog 3 autoverhuurbedrijven en elke keer nul op het rekest. Dan maar terug naar Tokushima station om in het centrum om een slaapplaats te zoeken. Bij de toeristeninfo vraag ik om een guesthouse, maar de man achter de balie krijg ik dit niet aan het verstand. Er wordt een alleraardigst meisje bij gehaald die redelijk Engels spreekt. Ik zeg meisje, maar het is natuurlijk een vrouw, maar ze zijn maar 1 m 50 cm, zodat je heel snel het gevoel krijgt van meisje of vrouwtje. Ze brengt me naar het adres, omdat ze ook die kant op moet. Ze woont in Osaka en is hier een paar dagen op vakantie. Als we aankomen bij het hotel is er niemand aanwezig, op een Engelstalig briefje staat te lezen dat ze om vijf uur open zijn. Ik bedank mijn hulp en bied haar wat foto's en een klompje aan, ze vind het geweldig. Om de hoek is een klein eettentje waar ik mijn lunch neem. Ik ben nog steeds uitgeput, komt denk ik ook door te weinig slaap. Wat ik bestel, ik weet het niet, maar het is wel lekker. Vijf uur weer naar het hotel (of is het een pension) waar er nog steeds niemand is. Om 10 over vijf komt er een oud vrouwtje met veel verontschuldigingen boven, gelukkig spreekt ze wat Engels. Voor 3300 yen kan ik een nacht blijven, ik kan douchen en ze wil de was voor me doen (het is net mijn eigen vrouw). In een klein kamertje met tatami, dat ontzettend stinkt naar rook, maar wel met airco, liggen een aantal dunne matrassen. Ik gooi een aantal van die matrassen op elkaar, zo kan ik het hier wel een paar dagen uit houden. Ik ga onder de douche en in een heet bad dat ze voor me heeft klaargezet. Terwijl ik me sta te scheren in mijn blote kont komt mijn hospita binnen om mijn was te doen (wat een schat niet!).
Ik wil hier twee nachten blijven om alles eens even goed op een rijtje te zetten, wat wordt het plan. Omdat nu een, twee, drie te bedenken daar heb ik de kracht niet meer voor zoals Gerard Joling altijd zegt. Wat het wordt dat horen jullie morgen, eerst eens even de stad in om wat te eten te halen. Tot morgen. O Henro SAN af.