De dag voor het einde.

Zaterdag 24 september.
Er is gisteren blijkbaar iets misgegaan, met het over sturen van het stukje. Als ik wakker word, kijk ik even op de website dickiedik.waarbenjij.nu, het blijkt dat er hele stukken uit het verhaal zijn weggevallen. Het wordt zo een wat onsamenhangend verhaal. Gelukkig is mijn trouwe webmaster nog op, om de schade te herstellen. Ik stuur een nieuw verhaal en zij zet het er opnieuw op. Mijn excuses voor diegenen die het al hadden gelezen, die zullen wel denken, die is mooi dronken. Ik neem een heerlijk bakje troost en maak rustig wat plannen voor de komende dagen. Nu weet ik wel dat die toch nooit worden uitgevoerd, maar het geeft me een goed gevoel. Straks ga ik naar tempel 13 en loop dan via 14,15,16 naar 17 een goede 13 km makkie dus. Dan heb ik ze op 1 na allemaal gehad. Om morgen een beetje goede startpositie te hebben, ga ik naar dezelfde slaapplaats, bij de Onsen, waar ik de 2e dag ook heb geslapen. Als er tenminste een plaatsje is. Zondag doe ik dan mijn Waterloo tempel nr. 12 en wat ik dan ga doen dat weet ik nog niet precies. Mijn luchtbed is hier gister ook aan gekomen en het kostte maar 750 yen, daar had ik niet voor naar Kochi kunnen rijden. Ik zwaai de fietsers uit, want ik hoef niet zo ver te lopen vandaag, dus ik kan lekker rustig aan doen. Er ligt nog iemand te slapen en wat ik nu heb meegemaakt ga je niet geloven. Hubert Winters een vriend van het GSBK, de eigenaar van JAS geeft cursussen aan Japanse onderwijzers. Voor mijn vertrek hebben we het gehad, over een meisje dat stage liep in Meppel en dat ze volgens de Japanse tolk, heel onbeleefd had gevraagd of ze mee kon rijden naar het Bovenveen. Dat had ze volgens de tolk nooit mogen doen dat is onbeleefd, maar het is bij ons heel normaal. De jongen die nog in de kamer slaapt is een broer van dat meisje. We komen erop doordat hij zegt dat zijn zus stage loopt in Meppel en er begint bij mij een lichtje te branden. 120 miljoen mensen wonen er in Japan en uitgerekend ik kom haar broer tegen. Hij is hier om een workshop te geven en woont zelf vlak bij Tokio. We wisselen een aantal dingen uit en roepen wel 10 keer wat toevallig dit is. Ieder gaat zijns weeg, hij informeert zijn zuster en ik zal de toevalligheid aan Hubert doorgeven. Ik krijg nog een pakje thee van hem en ik geef hem een klompje. In 20 min. loop ik naar Tokushima station en ik voel welke slachting de tocht van gister in mijn spieren heeft veroorzaakt. De Achillespees, de bovenbenen, de knieën alles moet weer op gang komen. Bij het station stap ik op de bus naar T 13 en loop dan met de route mee naar T 17, dat is gemakkelijker want dan zijn de aanwijzingen goed zichtbaar. De filmpjes die ik maak van het tempelbezoek zijn niet zo best, het grote geheel is moeilijk te vatten. Nog snap ik niet veel van de gewoonten en aanbiddingen binnen die tempels en elke keer als ik op een vraag een antwoord krijg, heb ik vijf nieuwe vragen. Een fluitje van een cent, zo wandel ik van de ene naar de andere tempel en overal zie ik grote groepen Henro's het is tenslotte zaterdag. Jong en oud, met auto, scooter of bus het lijkt wel of iedereen op pad is om die tempels af te lopen. Het is in de file staan om een stempel te krijgen. Bij tempel 15 film ik het maken van zo'n stempel en als beloning geef ik de maker een klompje. Hij komt achter zijn balie vandaan en neemt me mee naar een tuin achter de tempel. Trots toont hij de Japanse tuin die hij zelf heeft gemaakt. Hij toont ook allerlei artikelen, die er over zijn tuin zijn verschenen. Normaal moet je 300 yen betalen maar ik mag er gratis in Osetay. Tempel 16 stelt niet zoveel voor, een kleine tempel, waar heel veel mensen voor staan, wel heel mooi houtsnijwerk in de plafonds. Op naar de laatste voor vandaag nr 17. Ik maak nog een filmpje van een vrouw die tatamie matten maakt, dit doet ze met een computergestuurde naaimachine. Ook heb ik nog een gesprek met een verwaaide Amerikaan uit Florida. Als je hem hoort praten kon het boeddha zelf wel zijn, even gas geven en ik ben hem kwijt. Nr. 17 is een mooie nette tempel, ik bekijk het geheel, haal een stempel en loop 3 km verder naar het station. 3 worden 5 maar wat geeft het. Het is allemaal goed voor de conditie. Ik stap op de trein naar de Onsen met de mooie tatamie hut, waar ik de tweede nacht (na aankomst in Japan) in heb geslapen en hoop dat er ruimte is voor vannacht. Ik moet vanaf een ander station nog 3 km lopen om daar te komen. Morgen kan ik dan van daaruit de start maken voor de beruchte tempel 12, maar daarover morgen meer. Gelukkig is er plaats en kan ik daar slapen er zijn nog twee andere lopers, dus moeten we het hutje met zijn drieën delen. Als er geen vrouwen komen kan één van ons in het vrouwen hutje. Dat lijkt mij een goed plekje. Dit is een drukke Onsen, ze komen hier van heinde en ver om dit badhuis te bezoeken. Volgens mij hebben wij als Henro's ook nog korting. Uit een auto stapt een westers uitziende vrouw en ze vraagt aan mij of ik Todd ook ergens ben tegengekomen en dat ben ik inderdaad bij tempel 32 of zo. Hij had bij haar geslapen en haar gemaild dat hij mij was tegengekomen, wat kan de wereld toch klein zijn. Ze is Amerikaanse en is 20 jaar geleden hier gebleven, toen ze op rondreis was. Nu geeft ze Engels op school en doet ze vertalingen. Daarna duik ik de Onsen in en het is lekker genieten, eerst even lekker wassen en daarna in een heerlijk warm bad. Nog even in de sauna en een heerlijke koude douche, het leven kan wel mooi zijn en hoeft niet allemaal uit ontberingen te bestaan. Ik ga niet laat op bed denk ik, maar het zou ook zo anders kunnen want er slaapt hier ook een wat wazige Brit, dus we zullen zien. In ieder geval zal ik proberen mijn Waterloo weer terug te vinden. Voor nu goede nacht.