Tot in de kleine uurtjes.

Vrijdag 30 september.
Het is alweer de laatste van de maand en ik heb nog 10 dagen voordat ik terugvlieg naar Nederland. Om elf uur gisteravond lag ik in mijn kleine hokje, waar ik om half 10 vanmorgen weer uit ben gekropen. Heb mezelf drie eieren gebakken en de resterende yoghurt opgegeten, zodat ik er wel weer even tegenaan kan. Gisteravond nog een heel gesprek gehad met een Chinees, die zich verdiept in allerlei talen en hoe moet je dan uitleggen dat je geen Hollands spreekt maar Nederlands en dat we niet in Holland wonen maar in Nederland. Maar ook over het onderwerp van de generatiekloof in China, wat voor de jongeren een groot probleem is. Leuke gesprekken voor het slapen gaan. Vandaag alweer een paar leuke gesprekken bij het ontbijt, met een gezin uit Maleisië over het verdwijnende dialect en hoe gemakkelijk er daar, alle talen door elkaar heen worden gesproken. Met een Franse jongen die hier werkt, Frankrijk helemaal zat is en hier naartoe wil emigreren. Op het metrostation koop ik een dagkaart voor 800 yen is 7 euro en ik kan de hele dag rondrijden. Het is even uitvogelen hoe het de lijnen in elkaar overlopen en dat is best nog ingewikkeld, want onder de straten (waar gigantische gebouwen staan) van Osaka ligt nog een hele stad met winkelstraten, shoppingsmalls, gokpaleizen en metrostations. Voordat je het weet ben je verdwaald. Nu maakt dat niet uit ik pak weer een metro en je ben weer terug. Met zo'n dagkaart is dat makkelijk en ik heb de tijd. O ja de winkelstraten beneden zijn ook nog eens op drie verdiepingen, ongelooflijk. Een paar haltes verder stap ik uit om naar het Osaka Castle te gaan, iets anders dan het paleis op de Dam maar zeker niet minder mooi. Op de terugweg door het park beland ik in een groep van zo'n dertig vogelspotters, die een heel speciaal vogeltje bestuderen. Als ik vraag welk vogeltje het is, krijg ik na drie personen vragen het woord Novitakki te horen? Als ik op internet kijk blijkt het inderdaad een lieflijk vogeltje te zijn. Als ik naar de Subway vraag sturen ze me naar de broodjeswinkel de Subway. Ik bestel daar dan meteen maar een broodje en omdat ze niet mijn favoriete spicy Italian hebben, neem ik maar een bacon sandwich. Het ene hoge gebouw na het ander komt voorbij en het ene is nog mooier dan de ander. In een outdoor winkel probeer ik een nieuwe hoes voor mijn rugzak te kopen, maar die zijn meer dan 20 euro en dat is me voor een hoes wat te joker. Ondergronds zie je allemaal mooie shops, zo ook één met violen en als ik vraag of ik een foto mag maken dan wordt dat geweigerd. Ik kan me dat voorstellen met een paar violen in de etalage van meer dan 190. 000 euro. De koperinstrumenten winkel geeft wel toestemming om een hefboom op de gevoelige plaat te zetten. Via allerlei onderaardse winkelpromenades, ga ik weer met de metro richting mijn verblijf en ga ik nog even achter mijn trip naar Mtt Fuji aan. Mijn busreis is niet naar het vijfde station, daar waar de tracks naar de top gaan. Dus ik moet nog even iets regelen. Voor ik naar het guesthouse ga, sla ik een hele maaltijd in. Sla, dressing, vis, allerlei garneringen en gezouten spek. Binnen in de keuken van het guesthouse maak ik alles kaar en laat het me heerlijk smaken. Na zeven uur komt Luka de Poolse jongen (die voor een jaar een rondreis om de wereld maakt) ook weer om de hoek kijken. Hij is naar Narro geweest een toeristisch plaatsje hier een uurtje rijden vandaan. We blijven wat hangen in de keuken praten met diverse nationaliteiten zoals; Koreanen, Taiwanezen en Chinezen. In dit hostel organiseren ze een aantal activiteiten, waaronder een cursus kalligrafie en ik probeer daarbij mijn naam in Japanse tekens te schrijven, wat me aardig lukt. Daarna duiken we nog even een bar in van een Amerikaan, die hier 15 jaar geleden is aan komen waaien en het is hem zo goed bevallen, dat hij maar een eigen café is begonnen. Om goed 1 uur sluit de tent en als afzakkertje nemen we nog een blikje mee uit de Familie Mart, die we in de keuken op drinken. Daar zitten ook twee Koreaanse jongens met hun moeders. Van 1 van de jongens ligt de vrouw al op bed en de ander, zijn zwager, een ontzettend grappige vent maar haast geen Engelssprekend. Zij blijven net als wij plakken tot in de dan kleine uurtjes. De moeders die zijn dan allang op bed. We spelen een spel; papier, schaar, steen en de winnaar moet betalen, de verliezer moet halen en wel bier bij de Familie Mart die 24 uur open is. Het wordt deze nacht laat, maar dat moet een keer kunnen. Helaas is het verhaal dus iets later sorry.
Tot morgen.
Ps Ik ga vast nog een keer naar Korea toe op vakantie.