Mount Everest view.
Blijf op de hoogte en volg Dicky
23 September 2018 | Nepal, Nāmche Bāzār
Kwart voor zes is het licht en de druppels meanderen aan de binnenkant van het beslagen raam naar beneden. Als ik klein stukje schoon veeg zie ik de eerste besneeuwde bergen achter de wolken vandaan komen. De wolken verdwijnen snel en als ik buiten sta geeft de zon al licht achter één van die grote jongens. Het is moeilijk zo’n beeld in een plaatje te vangen. Als het helder blijft krijgen we vandaag de drie bergen te zien. De Mount Everest 8850 meter, de Lhotse 8501 meter en de Mount Ama Dablam 6856 meter. Om half zeven zit ik in de Stubbe aan mijn thee, onmiddellijk na het ontbijt vertrekken we, maar niet voordat ik nog even mijn wasgoed buiten aan de lijn heb gehangen. Bij ons in de groep zit een jongen die aardig last van de hoogte heeft, hij was gister de hele avond aan het rillen en had last van zijn maag. Nu zegt ie dat hij een zwaar hoofd heeft, ik zie dat de begeleiders alle aandacht aan hem schenken dus het zal wel goed komen. De eerste honderd meter omhoog zijn echt een kwelling alleen traptreden, maar langzaam aan begint het te wennen en ik loop gestaag door over een schitterend pad, tussen de struiken door, waar de dauwdroppels aan je broek likken. Daarna over een steile weide waar ik elk moment Heidi uit Tirol tegen kan komen. Weer even later passeren we een vliegveldje of iets wat daar op lijkt, maar navraag vertelt mij dat het alleen nog maar voor helikopters wordt gebruikt. Verder omhoog gaan we weer nu via een licht stijgend pad tussen de bomen door. In de verte zie je om de 20 minuten helikopters opstijgen die voor 6.000 dollar met drie personen een rondvlucht maken. Even verder is het Everest viewpont waar we een drankje doen alcoholvrij hoor. Daarna is het in een sneltreinvaart naar beneden, even wachten voor een opstekende helikopter en weer verder. Goed 12 uur zijn we terug, waar Kevin gedoucht en al op ons wacht. Een half uur later zit ik aan de knoflooksoep met brood en daarna is het even wassen en wat rusten. Later op de middag lopen we nog wat door het dorp en in het café waar we 1 biertje nemen, draaien ze een film over het beklimmen van de Everest. Ik hoop niet dat dit ons staat te wachten. De hoogte speelt sommigen van ons parten en er zijn een aantal, die het eten niet binnen kunnen houden en hoofdpijn hebben. Door deze signalen meet onze gids maar even het zuurstofgehalte in het bloed, dat van mij is prima. Na het avondeten even een kaartje en tussendoor nog wat schrijven, om negen uur ik heb het wel gehad. Ik ga op bed, mijn heerlijke bed met mijn luchtbed onder het matras. Mensen de groeten tot morgen.