Weer terug in Kathmandu

Als ik om 3 uur waker wordt, lukt het me niet om weer in slaap te komen. In de kamer naast ons is er iemand goed ziek, hij blijft maar overgeven en de geluiden zijn net of die uit onze eigen badkamer komen. Naderhand blijkt het onze trainee gids te zijn, die vermoedelijk een voedselvergiftiging heeft opgelopen. Nu heb ik wel wat meer tijd om de spullen in te pakken, voor de 35 minuten durende vlucht terug maar Kathmandu. Als ik nog even door het dorpje wil wandelen, blijkt het hek op slot te zitten en lukt dit niet. Dan maar wat lezen op de kamer. Kwart over vijf, komt er leven in de brouwerij en ontwaakt iedereen. Kwart voor zes lopen we met zijn allen de laatste 500 meter naar het vliegveld, waar we inchecken. Het is nu nog niet zeker of de vliegtuigjes wel komen, het nl nog mistig, wie weet blijven we nog een paar dagen? Na een uur wachten verdwijnen de wolken en komen de eerste vliegtuigjes aan. Er kunnen hier vier vliegtuigjes landen, voordat er weer één kan landen, moet er eerst weer één opstijgen. Acht uur landt ons vliegtuig, maar nu is het probleem dat Kathmandu is gesloten. Eindelijk half negen mogen we instappen en vertrekken we. Naar de warmte hoop ik, want ik begin het aardig koud te krijgen. Het landen gaat hier vlug, maar het opstijgen nog veel vlugger. Je stijgt op, op een baan die 10 tallen meters naar beneden ligt en ineens zit je in de lucht en vlieg je tussen de bergen door. Drie kwartier later rijden we weer door de drukke stad, ongelofelijk dat het verkeer hier zo door elkaar heen manoeuvreert, zonder ongelukken te maken. Bij aankomst in ons hotel, moeten ze eerst de kamers nog schoonmaken, dus hebben wij tijd voor een lekker ontbijtje. Dan wil ik ook wel weer eens lekker douchen of heerlijk in bad. Zo gezegd zo gedaan en daarna ga ik nog even de drukte in, koop wat souvenirs en laat me eens flink onderhanden nemen door een barbier. 250 roepie = nog geen twee euro, hij is wel een half uur met me bezig en op een gegeven moment vraagt hij of ik ook een massage wil. Ik wel, hoofd, schouders en rug krijgt hij weer helemaal soepel. Na afloop vraagt hij 1500, ik had het kunnen weten. We maken het af op 700, allebei tevreden. Wat een wereld hier, allemaal kleine winkeltjes met er achter vaak een grote opslag. Broek passen gaat bijna gewoon op straat en is je maat er niet dan hebben ze wel wat anders. Een lekker pittig snackje op de hoek, wie maakt me wat, als een prins in Kathmandu zo stap ik rond. Later op de middag is het relaxen op de kamer en om een uur of half zeven gaan we onze slaapzak weer inleveren en naar het steakhouse, waar we voor dat we naar de Everest gingen ook zijn geweest. Ik heb echt een heerlijke steak gegeten en Kevin één van wel 600 gram. Het omgaan met zo’n groep gaat me nog steeds niet goed af, het gaat zo nergens over en de grootste schreeuwers zijn altijd aan het woord en ik dacht dat ik een grote schreeuwer was. Wat me wel opvalt dat deze mensen al heel veel hebben gereisd en dat willen ze ook allemaal graag vertellen. Nu wil ik ook graag wat vertellen, maar hier kan ik niet tegenop. Na het eten nemen we afscheid van onze trainee gids Manof. Even daarna gaat de groep de straat op en als snel splitst de groep zich in tweeën maar met wie moet ik mee? Ik hoor bij niemand, niet dat ik dat erg vind want ik kan me prima zelf vermaken. Ik besluit met de jongeren mee te gaan en beland in een of andere discotent, waar een perfecte band speelt. Toch voel ik me een beetje vreemd tussen die jonkies, het praat gaat ook helemaal nergens over en na een biertje ( 0,77 liter ) ga ik maar naar huis. Het is nog even lopen en als ik denk dat ik er ben, ben ik er niet. Een andere richting proberen geeft ook geen soelaas. Alle luiken zijn gesloten en daarom zijn mijn herkenningspunten verdwenen, toch heb ik geen enkel onveilig gevoel hier in deze stad. Dan maar een taxi, ik heb nog altijd het kaartje van het hotel bij me. Als ik vraag hoeveel geeft hij aan dat het 600 kost. Grappig want als ik hem het kaartje geef weet de chauffeur ook niet waar het is. Hij vraagt een aantal mensen, stapt in en rijd me naar het hotel, dat maar twee straten verderop blijkt te liggen. Lachend zegt hij vragend 500 roepie, de man heeft zo’n aardige uitstraling dat ik het geen probleem vind. Ik ben thuis, uitgeput van de lange dag. Ik bel nog met Willy en terwijl ik de laatste regels van mijn verhaaltje schrijf val ik met de telefoon in mijn hand in slaap. Morgen verder.