Een dagje Cusco

Nog twee dagen en dan vlieg ik terug van Cusco naar Lima en gelijk twee uur later terug naar Amsterdam. Maar nu ben ik nog even hier en moet ik beslissen wat ik de laatste twee dagen ga doen. In eerste instantie wilde ik nog naar Rainbow mountain, maar ik heb gehoord dat daar de laatste dagen sneeuw is gevallen en dat je van de kleuren op de berg niets meer ziet, dan hoef ik ook niet beslist naar die berg. Ik weet het nog niet. Overigens ik heb heerlijk 8 uurtjes geslapen, mijn eigen bakje koffie gemaakt en een heerlijk ontbijtje gehad met scrambled eggs. Daarna probeer ik wat orde in de chaos te scheppen, heb mijn was naar de wasserij gebracht, wat ze met een gasmasker in ontvangst konden nemen. Daarna = 12 uur, loop ik de stad in om wat op het plaza des armas Cusco te hangen (als een echte hang oudere). Heerlijk zo in het zonnetje, wat aan een houtje te snijden, lekker ontspannen. Zo nu en dan komt er iemand voorbij die me wat wil verkopen, maar ik wimpel het in het Spaans makkelijk af. Niet een dove vrouw, die geld inzamelt voor een dovenschool. Ik teken in op een lijst en geef haar 5 Sol. Daarna heb ik zin om te lopen, ik voel me geweldig fit en begin aan een wandeling naar de witte Christus zoals ze hem hier noemen. Een Jezusbeeld boven op de berg, die door de Joodse mensen, hiernaartoe gevlucht voor de 2e wereldoorlog, Cusco is geschonken. Ik maak een omweggetje om nog wat foto’s van Shuaxja woman te maken, ook een verzameling van oude stenen. Onderweg ontmoet ik een Zwitsers stel, dat heel Zuid-Amerika rondreist met de camper, dat lijkt mij ook nog weleens wat. Als ik bij het Jezusbeeld kom ontmoet ik een Canadees koppel, waar ik een leuk gesprek mee heb, goed gevoel voor humor, graag zouden ze Nederland nog eens in een woonboot willen rondvaren. We lopen samen naar beneden en als ik twee Peruaanse meisjes een klompje geef omdat ze zo lief hello zeggen, vertelt de vrouw dat ze vroeger ook twee van die kleine klompjes van haar moeder heeft gekregen. We kletsen en voor dat we het weten zijn we weer beneden. We zeggen goedendag en ieder gaat zijns weeg. Op een terras op de tweede verdieping van een zaakje dat uitzicht heeft op plaza des armes Cusco, neem ik een bakje, een hamburger en een biertje en geniet heerlijk van de drukte op het plein. Daarna loop ik een kledingwinkel binnen en ga met drie medewerkers aan de slag om de juiste combinaties te kopen. Broeken, overhemden en truien. Ze moeten wel een beetje bij elkaar passen, maar helaas heb ik daar geen kaas van gegeten. We komen uit op twee broeken, twee overhemden en vier truien, voor 110 euro wat volgens mij niet een slechte prijs is. In het hostel kijk ik alles nog eens na en ontdek dat ze twee tuien met de maat S in hebben gepakt, nu ben ik van al dat hiken wat afgevallen maar niet zoveel. Als ik ze ga ruilen, vraag ik meteen om korting op een riem (ja handel is handel). Ik krijg 20% maar het ruilen duurt een kwartier, ik moet mijn legitimatie laten zien, de verkoopsters krijgen op de kop, gedoe, gedoe, gedoe. Het is inmiddels 6 uur en ik moet mij klaarmaken voor een diner. De groep die ik herhaaldelijk ben tegengekomen, heeft me uitgenodigd om bij hun afscheidsdiner aanwezig te zijn. Omdat daar ook mijn Taiwanese vriendin en twee toffe Nederlandse gasten inzitten, die de rest van de groep hebben wijsgemaakt dat ik hun vader ben zitten, sluit ik aan. Spijt heb ik er niet van. Het is de eerste keer dat ik Indiaas eten probeer en geloof me het is niet de laatste keer. Het wordt een gezellige avond met kletsen in allerlei talen, en we komen erachter dat ik met drie Duitse meisjes terugvlieg naar Lima. Halfelf neem ik afscheid en loop terug naar mijn hostel wat een aantal blokken verder ligt. Tijdens die wandeling zie ik een ander Cusco, met vermoeide verkoopsters slapend over hun waar en hopend om nog een laatste stukje prullaria te verkopen. Ik wil alles wel kopen maar dat kan niet. Dronken lui die rondhangen of in elkaar gezakt ergens liggen. Taxi’s die toeterend hun laatste vrachtje proberen binnen te halen. En meer ja veel meer blauw op straat. Wat hebben wij het dan goed geregeld allemaal in Nederland. En terwijl ik de laatste woorden van dit verhaal schrijf en mijn ogen bijna dicht vallen denk ik wat een bofferd ik ben, dat ik dit nog allemaal kan mee maken.
Ik zou zeggen tot morgen.