Langs de kant van de weg.

Dinsdag 5 september.
In een echt bed wakker worden is toch ook wel weer lekker. Sinds mijn vertrek heb ik nog niet in een normaal bed geslapen. Niet dat ik niet goed heb geslapen, maar je bent toch een beetje verwend met je dure box spring. Dit is in ieder geval prima en ik word pas om kwart over zeven wakker. Ruim eerst de kamer een beetje op, want overal heeft wat liggen te drogen en pak een bakje koffie. Eens rustig zien wat vandaag weer brengt. Eerst maar naar tempel 68 en 69, die liggen hier vlakbij, doorlopen naar 70 en dan terug naar 65. Morgen doe ik 66 en 67. Tempel 66 is de hoogste in het traject en ligt op 904 m. Ik laat mijn rugzak hier en ga vandaag licht lopen, ook weleens lekker. Niets is wat het lijkt, want als ik beneden vraag om een dag te verlengen, is er geen plaats meer. Dan maar inpakken en wegwezen, zodat ik om 10 uur alweer 2 stempels te pakken heb. Daarna toffel ik door naar tempel 70, via een pad langs een rivier, waar de kraanvogels driftig op zoek zijn naar hun voedsel. Bij 70 heb ik nog een gesprek met een gids uit Tokio, die voor zijn plezier hier wat loopt. Hij geeft me een telefoonnr. van het Japans toerisme centrum waar je altijd naar toe kunt bellen, als je geholpen wilt worden. Het station is een klein station, ik hoop maar dat de treinen hier gaan. Dus niet. Pas over drie uur. Als ik via een andere weg terugloop, stoppen er twee dames, die willen me wel naar Koninji station brengen. Daar wil ik met de trein naar Lyo Mishima om naar tempel 67 te gaan. Ik moet bijna anderhalf uur wachten, die tijd benut ik om uit te zoeken hoe ik nu verder moet en wat ik wil. Het is mooi weer 31 graden, iets minder vochtig, maar ondanks dat ruik ik al weer aardig penetrant. De schoolmeisjes, die er weer in bosjes in de trein zitten, doen een handdoek voor de mond, of dat door mij komt ik weet het niet. In Lyo Mishima aangekomen eet ik eerst mijn overgebleven sushi van gister op, er komt weer een 400 er aan dat wil zeggen 400 m hoog dus ik kan wel wat energie gebruiken. Goed halftwee begin ik aan de klim, als ik hem in twee uur kan doen is het knap. Het wordt twee en een half. Onderweg kom ik erachter, dat ik ben vergeten te pinnen en nog maar weinig geld heb. Dat bemerk ik, omdat ik ergens had gelezen dat je in dit gebied niet zoveel kunt kopen en dat je dat maar beter kunt mee brengen. In één van de laatste automaten, die ik tegen kom zitten ook een doosje. Dus ik denk, ik neem maar wat proviand mee naar boven. Ik gooi 300 yen in de automaat en wat denk je wat er in het doosje zit? Schoenen, mooie muiltjes voor het lopen in de bergen. Het is jammer genoeg mijn maat niet en ik kan ze ook niet op eten. Vlak voor de top tref ik een Japanse medestrijder, hij kreunt al net zo hard als mij. Het is Alex een IBM medewerker, die goed Engels spreekt. We kletsen wat en wisselen wat gegevens uit, hij gaat na 66, twee km verder een hotel in. Ik wil nog een paar km verder om het morgen iets lichter te hebben. Trouwens ik kan ook geen hotel in, want ik heb geen geld. Ik heb nog net genoeg om de stempels bij de drie tempels te betalen. Als ik Alex dat vertel, bied hij me een soort cakeje en 1.000 yen aan. Kan ik me in ieder geval redden. Ik mag niet weigeren en moet het aannemen. Ik hoop dat ik hem weer zie. Na 66 gaan onze wegen uit elkaar en ik zet de pas erin. 20 minuten later rijdt Alex me achterop, met een vriend om me naar de eerstvolgende rustplaats te brengen. Lief he. Het is een open hokje aan de kant van de weg, waar wat banken in zitten. Het is er schoon en als ik er mijn muskietennet inhang is het vrij van beestjes. Als ik met mijn noedels beker op zoek ga naar heet water is er een jogger die weer met me terugloopt om er wat in te doen. Hij legt me ook nog precies uit hoe dat werkt. 5 min. later komt zijn vrouw me een rijstbal brengen. Je begrijpt wel, er zijn vandaag al weer heel wat klompjes uitgedeeld. Aan de overkant bij een boer, hangt een slang aan de muur voor water. Hiermee kan ik me heerlijk wassen. Ik houd de straal heerlijk op mijn branderige voeten gericht en als ik een klein stroompje zie hang ik ze daar even in. Zo nu en dan razen er auto’s voorbij, grote en kleine, maar eens zien of het slapen wordt. Ik ga het in ieder geval wel proberen, het luchtbed is al opgeblazen. Welterusten.