Een verrassend mooie dag.

Zaterdag 8 oktober.
Ik moet maar niet te veel slapen en slenteren door de stad, want daar krijg ik alleen maar last van mijn rug van. Ik haal van beneden mijn ontbijt en doe rustig aan met alles inpakken. Daarna breng ik het dienblad en de waterkoker weer terug. Er zit nu iemand; André achter de balie, iemand die beter Engels spreekt en vraagt waar ik gister naar op zoek was, schoenen had hij gehoord. Ik laat hem de foto zien van de speciale stappers die ik tussen tempel 60 en 61 heb laten liggen. Hij weet wel een shop waar ik de klimschoenen kan kopen. Ongeveer 40 min. lopen van het hotel is een Carpenter shop, een doe het zelf zaak waar ze die dingen verkopen. Ik besluit dat ik de bordeelsluipers toch wil hebben en er dus maar wat voor over moet hebben. Ook moet ik nog op de foto voor The Hall off fame in zijn hotel. Hij toont me de foto's van mensen die de Shikoku 88 trail hebben gedaan en daar zitten ook een aantal Nederlanders bij, waaronder Dennis Prooi. Niet dat ik die persoonlijk ken, maar in de voorbereiding heb ik wel een aantal YouTube filmpjes van hem bekeken. Na een wandeling van 40 min. langs de straatweg kom ik op een soort industrieterrein met allemaal shops. Het is alleen nog even uitzoeken, welke dat het is. Als ik het aan iemand vraag blijk ik er bijna in te staan. Inderdaad hebben ze hier de stappers en ik koop de grootste maat, in de hoop dat ze passen. Wel zijn ze hier wat duurder dan in de automaat destijds, kosten ze toen 300 yen nu 1.700 yen maar wat geeft ut. Het laatste hemd “het geen buses”. (het laatste hemd heeft geen zakken). Daarna loop ik via een mooi pad langs het water naar een stationnetje voor de trein terug naar Tokushima station. Daar moet ik een uur wachten en ik besluit terug te lopen, het is tenslotte een wandelvakantie en het lopen is goed voor mijn rug. Plots hoor ik achter me iemand roepen en een vrouwtje, (niet oneerbiedig bedoeld maar ze zijn zo klein) komt me achterop gerend en vraagt of ik verdwaald ben. Ze had me ook al naar het station zien lopen en nu weer terug vandaar. Ik probeer haar uit te leggen dat ik op het station heb gekeken hoe laat de trein gaat en omdat ik een uur moest wachten, maar heb besloten om te gaan lopen. Als dank geef ik haar een klompje en als ze mijn stok met Santiago schelp ziet, vertelt ze dat zij die ook heeft gelopen, 10 jaar geleden. We hebben nog een leuk gesprek ik geef haar nog een foto en zij wenst mij Bon Camino, leuk zo'n onverwacht gesprek. In een grote EON shop drink ik een heerlijke bak koffie in de lunchcounter en werk aan mijn verhaal, ik heb verder toch niets te doen. Volgens mij, bestaat het leven van Japanse mensen uit; werken 6 dagen per week van zes tot zes, eten buiten de deur, alleen of met collega's., op elke hoek en om de drie panden is er een eettentje, waar je soms maar met 6 personen in kunt en kleren en gebak kopen. Dat zijn de winkels die je het meest ziet hele verdiepingen met gebak zover het oog reikt. En toch zie je hier niet veel dikke mensen. Onderweg kom ik nog een aantal hoogspanningsmonteurs tegen die een SVS installeren, althans eenzelfde soort. 3 M is ook hier in de markt. De kabels en leidingen liggen hier in grote betonnen bakken onder het trottoir waar, monteurs via mangaten in kunnen komen om verbindingen te maken. Bij Tokushima station koop ik een kaartje voor Naruto. Ik moet nog een uurtje wachten en ga aan de schaduwzijde van het stationsplein mensen kijken. Naruto dat ligt aan zee, misschien kan ik vanmiddag nog even een duik nemen. Als ik trommelmuziek hoor, loop ik er even heen en zie dat ze bezig zijn met een demonstratie, waar deze stad beroemd om is. In de maand augustus is hier een festival met een speciale dans door de straten. Je kunt het vergelijken met het carnaval in Rio. Iedere straat heeft dan zijn eigen groep dansers en muzikanten, die zich dan swingend door de straten bewegen. Ik moet me haasten om de trein naar Naruto niet te missen, maar ben precies op tijd en de trein ook. Tegenover mij zit een vrouw met een Europees uiterlijk, waar ik pas bij de laatste halte mee aan de praat raak. Ze wil de eerste 5 tempels gaan lopen en volgens haar Loneley planet moeten die hier in Naruto zijn. Als ik zeg dat ik ze alle 88 heb gelopen en dat er geen één in dit gebied is begint ze te twijfelen. Als we aankomen pak ik mijn kaart en toon haar waar ze dan zijn. Drie haltes terug en dan overstappen op een andere lijn. Ze kan nog net dezelfde trein terugpakken en ik hoop dat ze aansluiting heeft. In Naruto word ik om half 7 van het station opgehaald, maar het is nog maar half 2, dus ik maak een flinke wandeling over een eiland. Een echt vissers eiland waar de mensen vaak de hele dag met een groep naar toe gaan om te vissen. Ze zetten de partytent op en gaan na afloop barbecueën. Aan de oceaan kant zijn het allemaal stranden, maar er is geen kop te bekennen. Nou ik wel en ik duik er even heerlijk in, een nadeel is het zand en heel zorgvuldig zorg ik dat alle zandkorrels weg zijn voor ik me weer aankleed. Het water was heerlijk en na 15 km lopen is het ook best lekker. Nu moet ik nog 12 km met aan de ene kant de betonnen zeewering en aan de andere kant landbouwgrond, zo ver het oog reikt. Er zijn nog genoeg kleine boertjes aan het werk om alles weer klaar te maken voor het nieuwe inzaaien of oogsten van iets. Ik moet no 1 g flink aan tippelen om op tijd bij het station te zijn en na een paar keer vragen om de Ekki ( = station) ben ik er om 8.15 uur. Als ik bel met mijn guesthouse zegt hij dat hij mij om half 7 op komt halen. Ik heb dus nog net tijd om wat spul te halen bij de naastliggende drugstore. 5 mandarijnen wat brood, beleg, chocolade en een biertje, die heb ik na de kilometers vandaag wel verdiend. Om halfzeven precies is mijn gastheer aanwezig en neemt me mee naar een ander eiland, in het donker best wel een beetje eng. We proberen nog brood te kopen maar dat is al uitverkocht maar ik heb al brood gehaald dus ook weer geregeld. Terwijl ik een heerlijke douche neem maakt mijn gastheer een aantal heerlijke dingen voor mij klaar. Bamboescheuten en nog iets met kip. Ik weet niet wat het is maar het smaakt prima. Ik heb de tatamieroom helemaal voor mezelf en als ik vraag of ik een extra matras kan krijgen, is dat geen probleem. Ik kan er wel vier krijgen. Van de gastheer, een muzikant die in drie bands speelt, krijg ik uitleg over hoe het hier gaat. Hij is een soort van yogaleraar die mensen op het strand begraaft, allen met het lichaam en dat moet dan ontgiften. Vandaag was zijn laatste sessie. En heeft hij 6 mensen ingegraven, het is maar waar je van houdt. Het is hier wel oké een beetje hippie jaren 70 stijl en daar kom ik de nacht wel mee door. Trusten mensen.