De hoogste beklimming.

Woensdag 7 september.
Voor dat ik het vergeet, de tyfoon is niets geworden hij is dusdanig afgezwakt dat er alleen maar regen uit is gekomen. Woensdag 7 september.
Voor dat ik het vergeet de tyfoon is niets geworden hij is dusdanig afgezwakt dat er alleen maar regen uit is gekomen. Ik heb ik goed geslapen in mijn hutje, ik ben een aantal keren wakker geworden van het langsrazende verkeer, 20 voor zes word ik weer wakker en is het inmiddels licht. Gelukkig hebben de steekmuggen me niets kunnen doen, ik heb ze wel gehoord maar gelukkig zaten ze aan de buiten kant van het muskietennet. In een heel rustig tempo pak ik alles weer in de rugzak, maak alles weer in orde voor de hoogste beklimming van de Shikoku 88 Trail. Ik eet nog wat van de rijstbal, die ik gister heb gekregen, maar ik moet zeggen ik heb lekkerder ballen gegeten. De sla van gister smaakt ook niet meer je van het, maar dat komt door de verkeerde saus, die ik heb gekocht. Kortom het is een heerlijk ontbijt, o ja ik heb gister wat groene mandarijnen van de boom geplukt en daar eet ik ook één van op. Ze zijn nog wel zuur maar heerlijk fris. Bij het boertje haal ik water om mee te nemen en was me om de kop. Ik ruim de hut op veger erdoor en klaar is Kees of Dicky in dit geval. Het lopen naar het boertje gaat niet echt lekker. tussen mijn tenen (de zgn slippertenen), heeft zich vannacht een flinke blaar gevormd. Als ik hem doorsteek, spuit het vocht eruit en dat geeft verlichting. Zeven uur ga ik pad en het is heerlijk wandelweer "kom maar op berg". Eerst loopt de route een heel stuk langs de snelweg, door een bergdorpje en hier scoor ik nog snel een colaatje zero, proost Alex. Waarom ik zero neem weet ik ook niet, ik kan wel wat suiker gebruiken. Daarna linksaf onder een nog grotere snelweg door en dan gaat het beginnen. Up, up, en nog eens up gaat het. Gelukkig kan ik al redelijke stukken achter elkaar omhooglopen. En met lange stukken bedoel ik 400 m, daarna moet ik even bijkomen. Gelukkig heb ik dan mijn stok om op te steunen, ik voel me dan ook net één van de plantsoenendienst, die op zijn schoffel staat te leunen. Na twee km. hou ik een langere stop en gooi het muskietennet over me heen. Ik zie mijn vriendjes aan de buitenkant spelen maar ik speel vandaag niet mee. Verder gaat het omhoog, omhoog en nog eens omhoog. Je moet je voorstellen 23 x de Oldehove en daar de 10 hoog flat nog bovenop. Gelukkig gaat de laatste km over de weg, dan kun je er een beetje ritme in krijgen. Boven tref ik een man en een vrouw, geheel in het wit, waar ik een stukje mee oploop, d.w.z. vanaf de parkeerplaats (zij zijn met de auto). Hij vertelt me dat hij 63 is en vraagt hoe oud ik ben. Als ik mijn leeftijd zeg, begint zijn vrouw te lachen en vertelt hem dat hij er veel ouder uitziet dan mij, althans dat denk ik. We moeten op de foto. Als we boven bij de tempel zijn staat daar Arai (dat spreek je uit als Alex die me gister 1.000 yen heeft gegeven) te bidden voor een tempel. Als we elkaar zien is het gelijk praat, ze hebben hem een heel stuk gebracht richting tempel 66 vandaar dat hij er nu al is. We kletsen wat en besluiten samen naar tempel 67 te lopen ongeveer 9,6 km. Bij de uitgang staan honderden manshoge beelden, ontzettend knap gemaakt. Onderweg leert hij me heel veel van de gewoonten in Japan en we zitten wel aardig op een lijn wat betreft Amerika en dhr Trump. Zelfde leeftijd komen we achter en ook hij is er vroegtijdig mee gestopt. Ontzettend prettig om op deze wijze het land, haar gewoonten en de mensen te leren kennen. Het wordt er echter niet minder zwaar om, want de vele traptreden naar beneden laat ons flink zweten en mijn voeten beginnen aardig te protesteren. Bij de lunch deelt hij zijn lekkere hapjes met mij, zodat ik de rijstbal niet hoef op te eten. Onderweg koop ik een cola voor hem en dat is natuurlijk een sigaar uit eigen doos. Na een mooie tocht komen we aan bij T 67. Arai zijn batterij van de telefoon is op en we proberen hem op te laden met mijn batterypack maar de juiste kabels zijn er niet bij. Ik stel voor om foto's te maken en op te sturen naar zijn email. Hij slaapt hier 1 km vandaan en stopt er morgen mee. In mei volgend jaar maakt hij het af. Zei ik gister dat hij in Tokio woont, dat moet zijn Kyoto. Misschien ga ik ook nog wel naar Kyoto. We nemen afscheid en hopen elkaar weer te zien. Hij regelt nog voor me, dat ik mee kan rijden met een stel naar Kanoji station waar ik om 16.00 uur de trein naar Tadotsu town neem. Hier neem ik mijn intrek in een mooie tatamie room. Vier bedden op elkaar en ik maak een heerlijk bed. Ik heb helemaal geen geld meer, dus moet dit eerst halen voor dat ik iets te eten kan kopen. Om te pinnen moet twee kilometer lopen op mijn slippers. Dat is niet echt handig met een blaar tussen de tenen. Ik ben dan ook blij dat ik bij de winkel ben, "my feet are killing me". Met mijn voorraad (salade, noedels, een toetje en batterijen) in de tas ga ik huiswaarts. Er zitten ook een paar biertjes bij hoor. Op de terugweg hoor ik getrommel, ze zijn bezig met een drakendans. Twee mannen onder een kleed en met masker voeren een mooi stukje cultuur op. Speciaal voor mij komt ie nog even met z'n kop de juiste kant op, zodat ik dit op de film kan nemen. De biertjes en het eten, die laat ik me heerlijk smaken, ik heb ze wel verdiend. Ik heb het eerder gezegd, maar nu wil ik het drie dagen rustig aan doen even bijkomen ik spreek jullie morgen. Doei. film kan nemen. De biertjes en het eten die laat ik me heerlijk smaken, ik heb ze wel verdiend. Ik heb het eerder gezegd, maar nu wil ik het drie dagen rustig aan doen even bijkomen ik spreek jullie morgen. Doei.