Woensdag 6 nov.

Het is weer een verplaats dag vandaag. De reis gaat per bus naar Cabanaconde, waar de tracking door de Colca canyon begint. 6 uur ben ik wakker, de hike van gister is goed bekomen, al kreeg ik gisteravond wel hier en daar wat kramp. De waterketel staat nog op dezelfde plaats dus ik kook water om een bakje koffie op het dakterras te nuttigen en natuurlijk om mijn thermo te vullen. 8 uur wordt er een sutterig ontbijtje geserveerd een broodje en een paar stukjes ei. Dan pak ik alles nog eens goed in, want ik moet ongeveer een uur naar het busstation lopen, met alle zooi die ik bij me heb. Onderweg pin ik eerst nog wat sols, want die willen er wel doorheen. Het wordt steeds drukker met bussen en mensen, maar gelukkig brengt Google Maps mij naar precies de juiste plaats. Daar vraag ik wat rond en heb binnen een kwartier een kaartje voor de bus 17 sol voor meer dan 200 km is niet slecht. De bus heeft een half uur vertraging, dus haal ik nog een paar dingetjes voor in de bus, er is hier genoeg te krijgen en iedereen schreeuwt door elkaar heen. Als we in willen stappen blijkt dat we nog een kaartje moeten kopen, grappig een kaartje om in de bus te stappen. Het is een redelijke bus en het zit ook behaaglijk dus Lets go. Ik zit alleen, dus heb genoeg ruimte, doe de schoentjes uit en de slippers aan, zo houd ik het wel 6 uur vol. Het landschap wordt steeds ruiger en soms kruipen we omhoog achter een vrachtwagen, maar de chauffeur durft wel in te halen. Bij een soort tolpoortje, zie ik mijn eerste alpaca of is het een lama, ik weet het verschil nog niet. Langzaam klimmen we naar 4.800 m hoogte. Onderweg stopt de chauffeur even, roept iets naar een vrouw, die met een baby op haar rug aan het werk is. Hardlopend komt ze naar buiten met twee cola’s geeft die aan de chauffeur en gaat weer verder met werken. Op het hoogste punt 4908m stappen er allemaal Peruaanse vrouwen met grote tassen met kleding in. Snel ruim ik mijn troep op, want er komt ook één naast mij zitten. Als ze mijn oplaadkabel ziet vraagt ze of ze hem mag gebruiken, maar helaas hij past niet. De powerbank geeft uitkomst en het ijs is gebroken. Met google translate vraag ik, wat ze daar hebben gedaan en ze vertelt me dat ze daar allerlei kleding van alpacawol hebben gemaakt, in een soort van breiatelier. Daarna wisselen we nog wat wetenswaardigheden uit, maar ze is moe en gaat slapen. We stoppen in Chivay, waar ze allemaal uitstappen, ik geef haar een klompje en een paar foto’s van Nederland mee, hier is ze blij mee. Een dorpje verder stapt vrouwtje in klederdracht in en komt naast me zitten, maar we wisselen geen woord. Het wordt hier nu aanmerkelijk groener en je ziet ook allerlei irrigatiekanalen. Er staat zelfs Fries vee in de wei. Voor de mooie foto’s zit ik aan de verkeerde kant van de bus en helaas zijn ook al die plakken bezet. We dalen af tot 3.300 m, dat is de hoogte waarop Cabanaconde ligt. Het laatste stuk duurt wat langer, want om de haverklap stopt de bus om vrouwen van het land op te pikken. Sommigen moeten dan ook eerst nog een stuk naar boven klimmen en komen hijgend de bus in. Meestal zijn het ook niet de jongsten meer en soms met kind op de rug, petje af hoor. Aan het begin van het dorp stappen alle werkers uit en moeten ze nog 1 sol voor de bus betalen. Het is inmiddels kwart voor zes als we aankomen, ik trek mijn slippers uit en mijn schoenen aan en zoek mijn hostel op. Gelukkig is dat dichtbij de halteplaats en hoef ik niet weer een taxi te nemen. Het is nog even zoeken, omdat er geen naam op de deur staat, maar een medewerker loodst me naar binnen. Mijn reservering is blijkbaar niet goed doorgegeven want ze weten van niets, ik krijg voor hetzelfde geld een eigen kamer met douche en wc, alles wel heel klein maar goed. Ik schift nog even hetgeen ik morgen voor drie dagen meeneem en wat ik hier laat en ga daarna op zoek naar wat eten. Bij een muurschildering van de tracking staat een stel te kijken en ik maak een praatje, onmiddellijk krijg ik allemaal tips en één daarvan breng ik meteen in praktijk. Het infocentrum is tot acht uur open en die hebben alle info. Als ik daar aankom zit er net een Nederlands stel, die dezelfde vragen heeft, maar zij spreken Frans en ik niet. Even later legt de dame van het info centrum mij alles nog eens heel geduldig in het Engels uit. Het is al aardig donker en ik loop een lokaal eethuisje in en eet lokaal, soep met een broodje ei. Daarna haal ik mijn eten en drinken voor morgen breng het naar de kamer en neem een biertje in het restaurant van het hostel. Het doet me een beetje denken aan Nepal, de mensen zijn hier heel anders dan in de grote stad. Daarna duik ik vroeg op bed, morgen gaat het beginnen. Ik laat het jullie weten groetjes.