De dag na de tyfoon.

Dinsdag 20 september.
Ik word een paar keer wakker van de harde wind en van het toch wel harde bed. De regen klettert hier al vanaf gisteravond negen uur op het dak en de paden rondom dit gebouwtje staan al aardig blank. Om 6 uur fatsoeneer ik weer alles in mijn rugzak en neem een douche, niet een gewone douche maar ik ga gewoon in mijn blote kont in de regen staan. Er is hier geen kop en echt koud is het ook niet. Daarna kan ik mijn tandenpoetsen in het invalide toilet. Om 7 uur is er nog geen kip op het tempelterrein te bekennen en ik wil graag mijn stempel want de bus naar de volgende tempel gaat al om 11 over 7. Vijf over 7 komt er iemand tevoorschijn en vraagt of ik Dikken San ben en of ik goed heb geslapen, ik bedank hem voor het slapen en bied hem een foto aan. Daarna tekent hij mijn boek en maakt hij nog een schets hoe ik verder moet gaan. Helemaal top maar hij doet het net iets te traag om het leuk te vinden. Daarna neem ik een sprint, doe mijn rugzak om en als een echte militair ga ik in draf naar de bushalte. De bus en ik zijn gelijktijdig bij het kruispunt en als ik zwaai heeft hij het gelukkig gezien. Pffff dat scheelt me een dik uur wachten. In de bus zittend, zie ik pas hoeveel water er is gevallen hele stukken land staan onder water en er liggen dikke plassen op de weg. Volgens mij is er geen andere schade aangericht. De rit is nog langer dan ik dacht en het bedrag is opgelopen tot 1400 yen, ik hoop dat ik genoeg heb. Op het station in Uwajima city strand ik. De treinen rijden niet meer i.v.m. de vele regen, die is gevallen en de bussen is nog een vraagteken. In de wachtkamer heb ik gratis Wifi en als ik naar de dichtstbijzijnde Lawson ga, heb ik hete koffie en warme broodjes. In deze streek hebben ze ook stierenvechten, maar dan tussen stieren onderling. De bussen rijden weer en deze bus is zowaar 3 minuten te laat, wat zeg je me daarvan, ik maakte me al zorgen. Het weer is nu een stuk rustiger en de mannen van het spoor gaan de rails controleren voor de trein weer gaat rijden. Dat past mooi in mijn schema, want ik ga eerst 18 km lopen en dan weer op de trein naar Matsuyama. Ik zoek dan mijn oude stekje van mijn Kyudo leraar op en hoop dat hij nog een plekje heeft. Als we de bergen in gaan is het nog goed grijs en vochtig, maar het ziet er niet slecht uit. En inderdaad zienderogen verbetert het weer en in de verte is zelfs een stukje blauw te zien. Zodra de blauwe stukken de grote van een zakdoek hebben, die je voor je houdt, klaart het op en trekt het open (althans volgens de oma van Ellen). Hier blijft het in ieder geval op een klein sputtertje na droog. Bij tempel 41 krijg ik van 2 lieve dames 2 mandarijnen aangeboden en op de terugweg geef ik hen beide een mooie foto van de bollenvelden het lijken daarna net knipmessen. Een stuk langs de weg en ik ben bij T 42. Het is echt heerlijk wandelweer, de tyfoon heeft het wel wat verfrist. Het is ook goed te zien welke schade hij heeft aangericht, omgevallen bomen en elektriciteitsmasten, allemaal afgebroken takken op de wegen en paden. Na T 42 gaat er een heel mooi pad omhoog, door de natuur. Als ik de takken ontwijk ga ik vliegend naar boven. Voor de zekerheid gebruik ik mijn stok als ik naar beneden ga en dat is geen overbodige luxe. Gladde met algen bedekte traptreden zijn geen pretje en helemaal niet als ze ook nog eens steil naar beneden gaan. Eenmaal veilig en wel onderaan, staat bij een rusthut een man met een koelbox, met blikjes koude koffie en thee en daarbij heerlijke mini donuts. Een verkoper denk ik, maar nee ossetai, gratis deelt hij dit uit aan O Henro's. Waarom vraag ik hem en hij antwoordt: omdat het Japanse volk zo is. Ik bedank in hem het hele Japanse volk hartelijk met foto en klompje. Bij tempel 43 zijn de elektriciteitskabels getroffen door een omvallende boom en ik heb zo goed en zo kwaad als dat gaat nog even een gesprekje met een monteur. Dit is een heel serieuze monteur, want hij heeft zelfs het mondkapje op. Daarna is het even zoeken om het station te vinden, als ik aankom heb ik binnen 5 min. een kaartje en zit ik in de sneltrein naar Matsuyama. 1 kaartje, ik heb er zelfs 2 en ik ben bang dat ik over moet stappen en niet weet waar. Gelukkig heb ik een directe lijn en was het een kaartje voor de snel expres. Zo kan ik nog redelijk op tijd in het guesthouse zijn en kan mijn was in de wasmachine en de droger want alles maar dan ook alles stinkt, zelfs mijn rugzak. Halfzes ben ik inderdaad op mijn oude plekje waar ik zo'n drie weken geleden ook was, krijg op dezelfde kamer een bed, alleen ben ik er nu maar alleen. Doe toch nog maar even een wasje op de hand, dan kan morgen alles in de wasmachine. Iets later op de avond komt de meester naar het appartement en leert me hoe ik moet tellen en de getallen moet lezen in het Japans en er blijkt zowaar een systeem in te zitten. Daarna begint hij me allerlei andere dingen te vertellen en het is al negen uur voordat ik pas mijn eten kan halen. Sla, noedels en een beker kwark. Ik ben goed bezig hoor. Ik ga kappen want ik moet morgen vroeg op, om half zeven met de bus en dan 22 km de bergen in. Naar T 44 en T 45 en weer terug. Daarna nog een nacht hier in Matsuyama en de volgende ochtend met de bus naar Kochi om mijn luchtbed op te halen. En meteen door naar T 23 wat een planning ik heb het smoordruk tot morgen dan maar weer doei.