Dagje Lima

Het begint te wennen, ik wordt pas om negen uur wakker en het verkeer raast hier alweer druk onder de ramen door. Ze zijn hier gewend om daarbij hun claxon te gebruiken dus het is een kakofonie aan geluid. Een douche, een ontbijt met koffie en ik ben weer helemaal boven jan. Gister heb ik nog wat gewassen en dat is inmiddels weer droog dus dat kan aan. Als ik in de bedden om me heen kijk, blijkt dat er verschijnende dubbel zijn gevuld. Wat ze gisteravond hebben gedaan, ik weet het niet, maar ze hebben het in ieder geval rustig gedaan. Gisteravond heb ik een hostel geboekt voor zaterdag in Huacachina en vandaag moet ik nog even uitzoeken hoe ik daar kom. Ik besluit om met de groep van vandaag mee te gaan naar het centrum en daar alleen verder te gaan. Bij de bushalte koop ik een kaart en laat er 2 ritten opzetten. Je moet beslist een kaart hebben, maar het is hier heel gebruikelijk dat je iemand 2,5 Sol geeft, die je dan door het poortje laat. Voordat de groep vertrekt besluit ik toch maar op eigen houtje te gaan en daar waar ik over moet stappen, gaat het mis. De laatste twee haltes besluit ik dan maar te lopen en dat pakt niet verkeerd uit. Ik beland in een filmopname van een dansgroep en even verder is er een mensenmassa op de been voor een processie. Veel processie krijg ik niet te zien maar mensen wel. Ik ben de richting kwijt en beland in een wat andere wijk, waar het echte leven zich afspeelt. Kleine winkeltjes, drukkerijen, koperstrippers, kleine garages en winkels waar ze rolstoelen en rollators verkopen. Kan ik later altijd nog hier heen. Bij de bijna drooggevallen rivierboulevard, die me bekend voorkomt van gisteren, kan ik weer naar het centrum lopen. Bij een kerk loop ik naar binnen, om eerst maar wat aan mijn stukje te schrijven. Hier is het lekker koel en terwijl er een dienst aan de gang is type ik er rustig op los. Eenmaal buiten blijkt het de kerk te zijn die we gisteren ook hebben bezocht, dus ik ben weer on track. Eerst maar wat te eten naar binnen werken. Menu van de dag met een biertje voor 22 Sol, wie doet me wat. Het blijft ontzettend druk op straat en na nog hier en daar wat bezichtigd te hebben, loop ik weer naar het station waar ik ben uitgestapt. Helaas is de dansgroep niet meer aanwezig, anders had ik even mee kunnen doen met de Peruaanse polka. Het is wel een dingetje, als je bij het verlaten van de bus aan de andere kant uitstapt. Gelukkig heb ik dat na een kilometer in de gaten, daardoor heb ik wel een heel mooie vismarkt gezien en worden me tientallen kilo’s coca bladen aangeboden. In het hostel aangekomen boek ik een busreis naar Ica en gelijk een nachtbus naar Arequipa. Ja ja een slaapbus met diner en ontbijt, ik ben benieuwd. Ik haal mijn rugzak uit de opslagruimte en betrek mijn nieuwe kamer. Een vier-persoons kamer deze keer, waar ook de Koreaan en Amerikaan liggen. Ik duik onder de douche, want ik heb er alweer heel wat kilometertjes opzitten en dat voel ik ook. Geen gezeur, ik doe wat warmers aan en dat is gewoon een T shirt met lange mouwen en een lange broek en wandel naar de zeeside of Miraflores. Ook daar zijn weer gigantisch veel mensen op de been. Surfen en parasailing is wat ze hier doen en van de kliffen af wordt dat door honderden verliefde paartjes aanschouwd. Op de terugweg eet ik wat bij een KFC, niet teveel, want er zit nog genoeg in van vanmiddag. Er ligt bij ons op de kamer een jongen uit Paraguay, die samen met zijn vriend de Salkantay track zelfstandig hebben gedaan. Ze geven me hierover waardevolle info en ik denk er over na om het ook op die manier te doen. Later op de avond krijg ik nog hun rest coca bladeren en hoogteziekte pillen, zij hoeven ze toch niet meer te gebruiken. Daar drinken we één op en daarna duik ik de koffer in, morgen weer vroeg dag. Doei