Mannelijk of vrouwelijk?

Maandag 5 september.
Het is vier uur als ik wakker word, er kruipt 3 cm lange boktor over mijn muskietennet en in de hoek zit een harige spin van een cm of 5. Ik vind het niet echt een probleem, ze zitten aan de buitenkant. De slaap kan ik echter niet meer vatten, dus ik ga er maar uit om alles weer zo goed mogelijk in te pakken. De thermostaat van het warm water op 75 graden en ik heb er een heerlijk bakje koffie bij. Om halfzes ga ik naar buiten om de zonsopkomst boven Imabari te zien, maar helaas ook nu laat de koperen ploert zich niet zien. Dit betekent wel, dat ik in de stortregen naar mijn slaapplekje moet lopen met niets anders dan mijn korte broek en shirt en op slippers. Om mijn shirt droog te houden, trek ik hem uit en zo heb ik mooi mijn ochtenddouche gehad. Zes uur ga ik naar de tempel waar ik naar binnen word geloodst voor de dienst. Er zitten buiten mij nog vier vrouwen één heeft het syndroom van Down en is met haar moeder. Na een minuut komt de monnik binnen of eigenlijk is het de verklede stempelman van gister (die van 35 jaar en twee kinderen, weet je nog). Hij gaat voor het altaar op een tafeltje zitten en begint een aantal voor mij geheimzinnige dingen te doen. Kruiden in verschillende potjes en zo nu en dan een slag op de schaal. Daarna begint hij te shanteren, tenminste zo noem je dat toch? In een monotone klank zingen, afgewisseld door wat gongklanken. Hij doet dat ongeveer een half uur. Op het eind gaat iedereen één voor één, op de knieën voor het altaar zitten en gooit drie keer wat spul op het smeulende vuur. Ik sluit keurig achter aan en doe braaf mee. Dan is het afgelopen en bedankt de Monnik iedereen in het Japans. Tegen mij zegt ie take care. Het is een heel ritueel op de vroege morgen, ik houd het op koffie en een keer lekker naar de wc. Ook een goed ritueel Als ik de tempel uit kom regent het pijpenstelen, dus ik neem eerst nog maar een bakje koffie. Daarna maak ik me klaar om in mijn regen outfit de berg af te dalen. Deze keer loop ik i.v.m. de gladheid langs de weg. Na goed een km loopt er een pad door het bos en ik kan het niet laten om dat te nemen. Een schitterend aangelegd pad brengt me twee kilometer verder weer op het asfalt. Het komt hier met emmers naar beneden, maar onder de paraplu deert het mij niet. In mijn regen outfit blijf ik droog. Niet van binnenuit, het gutst me al weer overal uit. De dikke regen houdt twee uur aan, als we dit in Leeuwarden hadden gehad waren we verzopen (dan had die Hielke Wiersma nog lang niet met pensioen kunnen gaan, had ie er nog wel 3 riolen bij kunnen leggen. Ik pak een stukje de trein, recht uit langs de weg lopen dat kan ik thuis ook wel. Voor die uitgespaarde tijd kan ik straks misschien wat anders hier doen. Eenmaal uit de trein loop ik eerst naar tempel 61, waar ik bij het stampoffice vraag hoe ik naar 60 kom. Hij kalligrafeert voor mij een goeie routebeschrijving. Eerst een Shrine, dan een vijver en dan een waterval. Daarna een pad omhoog en het gaat omhoog. Ik weet niet of een berg mannelijk of vrouwelijk is. Als je aan de fallusvorm, denkt zou je zeggen mannelijk. Maar ik denk vrouwelijk. Ik zal je zeggen waarom. Ik heb een keer een dry needling behandeling van een therapeute gehad en dat meisje was bloedmooi. Maar wat heeft ze me pijn gedaan. Zo is het ook met deze berg wat is ze bloedmooi, maar wat doet ze me pijn. Omhoog, steeds maar omhoog, maar wat is het hier mooi. Soms ga ik een stukje naar beneden, maar dat is balen want dat moet je straks weer omhoog. Op een gegeven moment loop ik in de laaghangende bewolking en merk ik dat het gestopt is met regenen. Op 815 m hoogte komen we uit en ik ben kapot. De blaren onder de bal van mijn voet spelen weer op en lopen vol. Van de aardige jongen in het stampoffice, die goed Engels spreekt, krijg ik een hot choco, heerlijk. Natuurlijk hij ook een klompje en een foto. Samen bekijken we nog even op zijn atlas, waar Nederland ligt, wat zijn we dan klein. Ondertussen vraag ik aan een stel mensen of ik met hen mee naar beneden kan rijden. Als ik snel ben, kan ik misschien vanavond uit dit gebied wegkomen. De vrouw moet het even aan haar man vragen en die heeft gelukkig geen bezwaar. Haar winst hierbij een klompje uit Nederland en een foto van een molen. De foto's van de tulpen zijn al op, die zijn in trek bij de Japanse mensen. Beneden aangekomen begin ik meteen te lopen anders haal ik het niet voor 5 uur. Onderweg krijg ik nog wat van een wildvreemde man, die met een tas met spullen staat. Japanse nootjes en een flesje dat ijskoud is maar ik heb geen idee wat er in zit. Het blijkt koude koffie te zijn, dit wordt hier ook in de automaten verkocht. Kwart voor vijf loop ik het terrein van tempel 64 op laat de bel klinken en kijk even rond. Daarna haal ik mijn stempel. Er zit achter deze balie een sacherijnig type en dat betekent geen klompje. Ik loop naar het station en als ik merk dat ik de verkeerde afslag heb genomen (had 20m eerder gemoeten), hoor ik de trein al aankomen. Net gemist dus. Anderhalf uur moet ik in de wachtkamer wachten. Een ruimte die van voor en achter open is. Er zit hier een oude O Henro san, hij doet de route in 4 maanden en loopt met een karretje met al zijn spul erin. Hij slaapt in de stations en het is een aardigheid hoe we communiceren. Gelukkig kan ik me bij het station even wassen, want ik stink een uur in de wind. Mijn voeten houd ik elk 10 minuten onder de kraan, maar ik krijg de brand er niet uit. Ik rijd met de trein naar Kanonji, daar wil ik drie dagen blijven en van daaruit gaan lopen. Dan kan ik mijn grote rugzak achterlaten, dat loopt toch een stuk makkelijker in de bergen. In de trein stapt een Taiwanese jongen in, die hetzelfde doet, hij is een paar tempels verder en stapte eerder uit, jammer een leuk gesprek mee gehad. Het is al half 9 als ik aankom in Kanonji en ik moet nog wat te slapen vinden. Morgen wil ik wat bijkomen. Alles in mijn rugzak stinkt en ik verzekeren je dat ruikt niet lekker. Hopelijk kan ik het hele spul even wassen. In het donker zwerf ik wat rond in Kanonji, vraag hier en daar wat en ontmoet uiteindelijk een jongen die redelijk Engels spreekt. Hij wijst me op een hotel vlak voor mijn neus, je herkent ze niet he. Als ik naar binnen loop en de prijs hoor ben ik snel overstag, ik wil wel met de voeten in het water. Het eerste wat ik doe in de kamer is de kleine badkuip vullen met een 10 cm water en daar 10 min. in met de voeten, heerlijk. Ik kan nog net voor negenen naar de winkel om wat inkopen te doen, wat sla, wat sushi, wat koffie, wat bier en twee heerlijke kipburgers. Niets is wat het lijkt en ik brand me de bek bij de kipburgers maar ze zijn heerlijk. O ja nog een aardbeientoetje voor na. Niet dat het allemaal opgaat maar dan heb ik maar wat. Na een bakje koffie ga ik naar de 3e verdieping om mijn was te doen. 30 min. wassen, 30 min. drogen en 50 min. om de handleiding in het Japans te lezen. Onder het wachten kan ik mooi het verhaal afschrijven, doe ik toch wat. De koude blikjes bier gebruik ik eerst om onder mijn voeten te leggen mmmmmmmh. Daarna smaken ze heerlijk en om 11 uur haal ik mijn wasje uit de droger het ruikt naar appelbloesem, dat heb ik al lang niet meer geroken. Daarna duik ik moe maar voldaan op bed was die berg nauw mannelijk of vrouwelijk? Ik weet het niet meer, maar wat doet ze me zeer. Trusten.