Een grote commerciële begraafplaats

Dinsdag 27 september
Het is nu meer dan een maand geleden dat ik hier in Japan ben geland en de ene na de andere verbazing heb mee mogen maken. Ik ben in veel landen geweest, maar heb nog nooit zulke vriendelijk mensen en zo’n mooi land meegemaakt. Zo anders, zo verschillend van cultuur. Of alles even goed is wil ik niet zeggen, maar het is geweldig om dit te mogen zien. Na eindelijk eens een nachtje van 8 uren slaap, haal ik 's morgens om 6 uur mijn ontbijt op, ik neem meteen maar twee kopjes koffie mee. Stop alles weer in mijn rugzak, de natte spullen in een plastic zak en loop naar het station. Onderweg zie ik allemaal oudere mensen, (die heb ik onderweg al heel veel gezien) en met oud bedoel ik 80 + die de straat schoonmaken. Volgens mij is dit gewoon vrijwilligerswerk, ook zie ik veel oude mensen hun ochtendwandelingetje doen. In stevige pas of langzaam kromgebogen voortsjokkend. Misschien is dat wel het geheim van een lang leven. Blijf betrokken en in beweging. Ja dat is het en daar hoort ook nog bij blijf zoeken naar uitdagingen. Bij het station stap ik in de bus naar de haven en haal een kaartje voor de veerboot. Daar word ik ook weer prima geïnformeerd, over welke trein ik moet hebben, waar ik over moet stappen en wanneer alles vertrekt en aankomt. Ook krijg ik nog een cadeautje in de vorm van een sjaaltje, toch leuk. De overtocht is goed twee uur en het is heerlijk rustig weer voor een boottripje. Aan boord zijn grote delen ingeruimd als tatamievloer, waar mensen op liggen te slapen. Ook de boot vaart precies op tijd en ik heb binnen 10 min. verbinding met mijn trein. Als ik uit de trein kom, vraag ik meteen aan de conducteur waar en hoe laat de volgende trein gaat. Het klopt niet helemaal met het schema, wat ik heb gekregen, maar ik laat me maar leiden door de conducteurs, die zien er betrouwbaar uit. Op de stations is het een komen en gaan van treinen, van snelle exprestreinen tot trage boemels, alles rijdt door elkaar en het loopt allemaal. Na drie keer overstappen meandert de laatste trein door de passen van het berggebied omhoog. Prachtige vergezichten over de mooie groene berghellingen, dit is echt Railaway. Terwijl de wielen van de trein in de bochten piepen gaan we steeds verder omhoog. Tot de trein niet verder kan, hij stopt dan bij een plaatsje met de mooie naam Gokurakubashi. Een hele mond vol. Daar stap ik nog 1 keer over op de Cable car, die het hoogteverschil wel aan kan. Deze brengt me naar Koyasan. Ik moet de bus naar het guesthouse nemen, is me gister verteld en als ik de naam van het GH zeg, dan weten ze het wel. En inderdaad de buschauffeur staat de mensen al op te wachten en vraagt waar iedereen heen moet. Het is net of je boven met de lift in een skidorpje aankomt en dat dan iedereen naar zijn of haar hotel gaat. Ik ga ook met de bus naar de laatste halte, waar de eigenaar met zijn vrouw een postmodern hostel hebben neergezet. Heel minimalistisch, maar een prima slaapplaats. Als ik me heb ingeschreven en een bak koffie heb gehad, ga ik voor de laatste stempel naar het Kobo Daysi Mausoleum en dan is het klaar met de Shikoku trail 88. Ik loop via het kerkhof wat ik jullie het best kan laten omschrijven met een stukje van het internet, dat ik vrijelijk van het Engels in het Nederlands vertaald heb. Maar ik wilde jullie de info niet onthouden. Het is in ieder geval iets heel speciaals.
" Vergeet niet om uw handen te wassen en uw mond te spoelen alvorens deze heilige plaats te betreden. Je moet drie bruggen over steken om je weg naar het mausoleum van Kobo Daishi te vinden. Die niet dood is maar in een staat van verlichting is gekomen. Twee maaltijden per dag worden bereid en geserveerd voor hem elke dag weer. Er zijn hier graven van wel meer dan 200.000 van beroemde Japanse mannen en vrouwen. Samurai, Shoguns en monniken. De zwarte Samurai die het model voor Darth Vader was is hier ook begraven. Het is hier een intens, spiritueel en emotionele plaats. Het pad dat je moet lopen wordt omzoomd door bomen die vele honderden jaren oud zijn en om de 10 meter verlicht door een lantaarn. Dit pad werd duizend jaar geleden al door de lokale bevolking belopen. De graven op Okunoin, want het is hier een grote begraafplaats (met de grote van een flink dorp) liggen aan beide zijden van een lang mystiek pad zo’n 2 km lang hier waait de wind vaak door de hoge oude cederhouten bomen. Het pad eindigt bij het mausoleum van Kobo daishi, voor het mausoleum is de Toro-do of torondo, het lantaarn paviljoen, waar 10.000 geschonken lantaarns hangen. Twee van deze lantaarns wordt gezegd, branden al continu sinds 1088 AD (en nu weet ik niet of dat dezelfde jaartelling is als de onze). Eén is door een voormalig Keizer geschonken en de andere door een boerin. Die verkocht haar haar om er een lantaarn voor te kopen en te bidden voor haar overleden ouders." Ja beter kan ik het eigenlijk niet omschrijven, maar ik moet er wel bij vertellen dat het een grote commerciële business is. Overal wordt geld aan verdiend. Overdag is het al overweldigend, maar als ik er 's avonds als het donker is nog eens naar toe ga, kan ik de lantaarn tempel niet weer vinden. Ik loop ongeveer 5 km en kom 3 keer bij dezelfde uitgang uit, maar niet bij de lantaarntempel heel frustrerend. Dan maar weer naar mijn onderkomen, waar ik nog even een gesprek voer, met een meisje uit Brussel, die een rondreis maakt. Ik kan haar nog wat tips meegeven. Voor de rest is het hier een gezapige boel niet veel aan en ik duik na een biertje om half 10 op bed. Reizen maakt ook vermoeid.