Wat een mooie dag!

“ Ik ha lekker sliept” dat doet me denken aan een vrouw, waar ik samen mee in het ziekenhuis heb gelegen. Ik had last van de rug en zij had MS in een vergevorderd stadium. Ze vroeg mij of ik haar met bed en al, naar de rookzaal wilde brengen. Daar aangekomen stak ze een dikke joint op, de volgende morgen toen ze haar ogen opendeed en mij aankeek vanuit het bed naast mij, was het eerste wat ze zei “ ik ha sa lekker sliept”. Dat gezicht vergeet ik nooit weer en dacht er meteen aan, nadat ik 10 uur heb geslapen, ondanks het feest dat er op 2 cm naast mij, heeft afgespeeld. Ik heb om halfacht een slaappil genomen en om 1 uur in de nacht nog een. En dat geeft een heel goed gevoel. Het regent behoorlijk en ik maak me klaar om in de regen te gaan lopen, maar eerst het ontbijt. Dat is perfect, lekker broodje ei en koffie en ook nog een thermo vol met heet water, om mee te nemen. De groepen vertrekken al en een aantal solisten blijft nog even. Om op het goede pad te komen wacht ik ook nog maar even, dan kan ik achter een aantal anderen aan lopen. Omdat ik mijn rugzak nog om moet doen, ben ik ze al na 1 minuut kwijt. Ik loop 3 keer een verkeerd paadje in, maar uiteindelijk heb ik ze toch weer te pakken. We belanden op een wel heel mooi hikepad dat op en neer langs een beek gaat. Over boomstammen, kleine bruggetjes en keien steek je de passerende zijtakken van het stroompje over. De luchtvochtigheid is hoog en de temperatuur is lekker, het landschap is vergelijkbaar met de Amazone, zodat het nu al een schitterende hike is. Na een dik uur neem ik op een camping, waar de grote groepen ook zijn, twee lekkere bakjes koffie en mijn laatste stukje appelgebak. De georganiseerde groepen zijn met elkaar aan het voetballen, maar daar waag ik me maar niet aan. Onderweg ontmoet ik weer hetzelfde Taiwanese meisje, die mij, toen ik naar het meer liep en helemaal kapot zat, erdoor heen heeft geholpen. Simpel door heel lief tegen me te zeggen “you can do it”. Ik geef haar als dank daarvoor nog een klompje en daarmee wil ze samen met mij op de foto. Het Franse meisje, dat ik in Cusco heb ontmoet, zie ik hier ook weer en samen met twee Nederlandse jongens hebben we een heel leuk gesprek. Zij blijven achter en ik ga weer verder, langs ik denk wel de mooiste route die ik in mijn leven heb gelopen. Boven na een beklimming, staat op het pad een man met een kruiwagen. Hij staat uit te rusten en als ik ook boven ben vraag ik of we even zullen ruilen. Hij mijn stok en ik zijn kruiwagen. Dat is goed zegt hij en zo kan ik mijn skills van 45 jaar terug weer even ophalen. Meer dan een kilometer verder, bijna het laatste huis van het dorp, zegt hij dat we er zijn. Onderweg door het dorp wordt er door zijn dorpsgenoten van alles tegen hem gezegd. Wat ik weet het niet, maar ik kan er wel wat bij bedenken. Bij zijn huis stoppen we, twee kinderen en zijn vrouw staan in de tuin, ik geef de kinderen ieder een klompje, maak een foto en ga weer verder adios. Even later help ik twee kinderen van een jaar of zeven om takken naar beneden te houden, zodat zij de avocado’s eruit konden plukken. Adios en weer door. Inmiddels begint het aardig te regenen en schuil ik even bij een koffietentje. Koffie wordt hier in deze streek veel verbouwd en ik moet zeggen ze tappen hier een lekker bakje. Ik tref hier nog een Frans stel dat ook voor de regen schuilt. Het is halftwee en ik moet nog een uurtje lopen naar mijn slaapadres. Ik doe de hoes om mijn rugzak, trek mijn regenjas aan, doe mijn hoed op en vertrek. Een dik half uur later ben ik op de plaats van bestemming, Lucmabamba. Daar ga ik op zoek naar het hostel van Sonja en Walter, zoals op de website, die ik volg staat beschreven. Als ik bij een huis, dat wel op het huis lijkt uit de beschrijving op de website een vrouw aanspreek en ik haar vraag of ze Sonja is en haar man Timmerman? Geeft ze een wat ontwijkend antwoord en ik weet niet of ik aan het juiste adres ben. Wat maakt het uit dit is een perfecte plaats voor 30 Sol en 10 Sol diner en ook nog eens goede Wifi. Het blijkt inderdaad het verkeerde huis te zijn. Op het dakterras zitten twee Engelse jongens, die al bij het betreffende adres zijn geweest, maar het was niet zo luxe als dit onderkomen. Als afsluiting op een fantastische wandelwagen, heb ik ook nog eens een fantastisch onderkomen met een heerlijke warme douche en lekker eten. En niet te vergeten een heerlijk koud biertje. Samen met de twee Engels mannen en het koppel uit Australië hebben we nog een heel leuk gesprek, wat natuurlijk moet eindigen met Boris en de Brexit, ik heb nog geen één Engelse of Engelsman gehoord die voor was. Wel zijn ze het allemaal beu. In mijn kamer type ik nog de laatste dingen voor mijn stukje en ga daarna