Made in Taiwan

Vrijdag 9 september.
Het is heerlijk wakker worden in een gewoon bed, dus ook goed slapen. Negen uur achter elkaar heeft me goed gedaan en na een paar bakken koffie, loop ik met mijn grote rugzak naar het station. Een paar spullen laat ik achter in het hotel, zodat de grote iets lichter loopt, ik ben tenslotte ook geen masochist. Bij het station koop ik een heerlijke panini en een broodje verdacht. Altijd rijst begint ook te vervelen. De zon schijn al weer flink door de steeds dunnere bewolking en de weervrouw op de tv heeft aangeven dat het in dit gebied 31 graden zal worden. Of het een heerlijk wandeldagje gaat worden of afzien? We zullen het zien. Tempel 71 t/m 75 staan op de planning een traject van zo'n 20 km dus dat moet te doen zijn. Met de trein ga ik naar het startpunt van de route. Buiten het station word ik een kant opgestuurd, het blijkt de verkeerde kant op. Het is naar een andere tempel. Er zijn hier zoveel tempels dat je wel in de war moet raken. Eindelijk na 2 km omlopen zit ik op het juiste spoor. Daar gaat het omhoog langs een pad dat volgens mij de laatste dagen niet is belopen. Een schitterend pad door het bos van steen naar steen en doordat het gratis is moet je oppassen dat je niet uitglijdt. Er zitten zoveel spinnenwebben op het pad, met spinnen van wel 3 cm dat ik voortdurend met mijn stok vooruit moet lopen, anders loop ik met mijn hoofd in de spinnenwebben. Dat gebeurt me ook wel een paar keer een heerlijk gevoel, niet dus. Met mijn stok vooruit zwaaiend loop ik als een blindeman door het bos de spinnenwebben weg te slaan. Ik twijfel een paar keer of ik de juiste route heb. Een paar lintjes en wat godenbeeldjes zijn mijn enige markeringen, het lijkt net spoorzoeken. Ineens ben ik boven en doemt de tempel op. Het blijkt dat ik een heel oud Henro pad heb gelopen, dat al jaren buiten gebruik is. Wat kan het schelen ik heb ervan genoten. Bij deze stempelpost moet ik mijn schoenen uitdoen, voor ik naar binnen mag en ook hier verkopen ze weer allerlei dingen om bij de beelden te zetten. Jan Jonker heeft me gevraagd om wat meer te vertellen over de tempels en de gewoonten. Dat zal ik ook zeker doen maar op dit moment snap ik er zelf nog geen bal van. Ik kan er dus nog geen zinnig woord over te zeggen. Wel ben ik druk bezig om allerlei informatie in te winnen door te vragen over het hoe en wat. Vandaag is er een heel stuk kennis bijgekomen. Binnenkort zal ik dus proberen om te omschrijven hoe het gaat bij die tempels. Het voordeel van boven aankomen is, dat je alleen nog maar naar beneden kan en dat is in dit geval ook zo. Meer dan 100 trappen loop ik naar beneden, deze had ik als ik de juiste weg had bewandeld naar boven moeten lopen. Onderaan de trappen is een klein winkeltje een haiku shop. Er staat een meisje van een jaar of 22 buiten, ze biedt mij een kopje thee aan als ossetai. Ik neem dit maar al te graag aan. We raken aan de praat en ze vertelt dat ze haar Engels wil ophalen. Ik vind het goed, de rugzak af en lekker op een bankje wat kletsen. Ze blijkt een begenadigd schilder te zijn. Ze laat me hele mooie foto’s zien van schilderijen, die ze heeft gemaakt. Ik laat haar een foto zien van allemaal tulpen en ze is helemaal verrukt. Ik vraag haar of ze ook een schilderij van mij kan maken. Ze pakt haar schetsboek en binnen twee tellen heeft ze iets in elkaar geflanst. Het is hier een geweldig plekje, ze geeft me wat zaadjes en als ik die op mijn hand leg komen de vogeltjes zo uit je hand eten. We wisselen wat gegevens uit en ik beloof dat ik haar werk zal promoten in Nederland. En verder gaat het weer, dit zijn mooie ontmoetingen hier doe ik het voor. Via een mooi bamboebos en mooie vijvers loopt het traject verder naar tempel 72. Als ik binnenkom zie ik een bekende staan. De Taiwanese jongen, die ik een aantal dagen eerder in de trein heb ontmoet. Als hij mij herkent en dat is best moeilijk zoals ik er uit zie, een handdoek tegen het zweten op het hoofd, is het dadelijk hallo enz. We besluiten om een stuk samen te lopen, ik moet nog stempelen dus hij wacht buiten bij de poort. Helaas hij wacht bij een andere poort, want tot tempel 73 zie ik hem niet meer. Bij 73 vraagt een man waar ik vandaan kom en als ik hem, een gister uitgeprinte foto van de tulpenvelden geef, koopt hij speciaal een flesje fris. Calvin zo heet de Taiwanees is een andere weg gegaan, dan ik maar samen vanaf 73. We kletsen zoveel, dat we een paar keer een aanwijzer missen en verkeerd lopen. Zo krijg ik dus heel wat info binnen uit zowel Japan als Taiwan. Over tempels en het Boeddhisme. Omdat in WO 2 Taiwan bezet is geweest door de Japanners weten zij veel van Japan. Hij vertelt me dat Taiwan in de VOC tijd ook een kolonie van Nederland is geweest. Ik moet je zeggen ik heb toen even niet goed opgelet bij de geschiedenisles, want ik wist het niet. Ik bied alsnog daarvoor mijn excuses aan die hij lachend accepteert. Van alles wordt besproken en voor we het weten staan we bij tempel 74. Ook nr 75 is snel bereikt. Als ik hem het woord “siepelsjeu” laat uitspreken, krijgt hij het niet uit zijn mond, ook de rollende r kunnen ze niet produceren. Calvin heeft een bedrijfje als interieur designer en zijn vrouw is industrieel ontwerper en heeft gestudeerd in Eindhoven. Zo komen we al kleppend en lachend aan in tempel 76, als ik mijn boek aanbied voor een stempel en met stempel bedoel ik niet echt een stempel maar de kalligrafietekening, blijkt dat ik hier al geweest ben. En inderdaad hier ben gister al geweest, helemaal vergeten. Ik vraag of de man voor de film op een stukje karton een voorbeeld kan maken. Natuurlijk maar wel betalen 300 yen. Hij verdient een tulpen foto en in ruil krijg ik 10 origami kraanvogels van snoeppapiertjes terug. We treffen een Japanse jongen, die de route omgekeerd loopt, Dat is dit jaar heel speciaal en dat geldt dan eens in de 60 jaar. Hij heeft diverse blaren en zijn rugzak hangt hem bijna op de kont. Hij krijgt in vijf minuten een cursus hoe prik ik blaren door en hoe stel ik mijn rugzak af. Verder geven we hem nog tape en een naald zodat hij zichzelf kan redden. Wel even een selfie met zijn drieën. Calvin slaapt 2 stations verder dan mij en we besluiten 's avonds samen te gaan eten. Het wordt een leuk diner, waar we gewoontes en andere zaken met elkaar uitwisselen. Kwart voor tien gaan we elk een kant op, ik ga morgen naar Takamatsu en hij begint bij tempel 77. Misschien, ik hoop het, zie ik hem nog een keer want het was een aardige vent met veel humor. Als ik thuis kom neem ik nog een biertje en heb weer heel wat op te schrijven. Het is al met al een mooi wandeldagje geworden. Mensen ik houd het voor gezien het is bedtijd, trusten zei hij om kwart voor elf.