Een drukte van belang.

Zaterdag 10 september.
Het zonnetje schijnt al weer heerlijk als ik wakker word. Het is weer tijd om te verkassen. Op de kaart staat een guesthouse bij tempel 83 in Takamatsu. Ik wil proberen om daar vanavond de nacht door te brengen. Alles gaat weer in de rugzak alles dezelfde plaats. Jammer genoeg heb ik nog maar 1 bakje koffie, dom had gister moeten halen. Dan beneden maar een bakje en bij het station weer een panini ham/kaas. Het is altijd goed opletten als ik de kamer verlaat, ik moet ervoor zorgen dat ik niets laat liggen, want terug gaan heb ik een broertje dood aan. Ik moet me haasten om de trein naar Takamatsu te halen, maar als ik aankom rijdt hij net het station binnen, gelukje dus. Takamatsu; slaapplaats zoeken en de route weer oppakken, dat is het schema voor vandaag. Twee flinke beklimmingen we zullen zien. Ik heb in de trein eindelijk tijd om even de LC van een paar dagen te lezen en daar wordt je ook niet vrolijk van. " pensioenleeftijd moet naar 70 jaar" vertelt hier ene meneer Herialt Mens. Anders is het niet meer op te brengen. Wat is niet meer op te brengen? Vraag ik me dan af, de pensioenen of de dikke bonussen van dhr. Mens. Een beetje normaal denkend mens, meneer Mens weet wel beter. Bangmakerij en jong tegen oud opzetten zijn prima gereedschappen voor verzekeraars. We moesten maar eens wat meer naar de positieve dingen kijken wordt je veel vrolijker van. In Takamatsu rijd ik weer terug met het boemeltje naar mijn hopelijk slaapplaats voor vannacht guesthouse Suraumi. Het is even zoeken naar de streetcar, zo heet het boemeltje. Maar op 2 min. lopen van het treinstation ligt het boemeltjesstation. Ondertussen neem ik foto's van de tramlijnen en vertrektijden. Altijd handig voor onderweg, je moet jezelf toch weer een beetje wegwijs maken in een nieuwe stad. Niet slim, ik stap een station te ver uit en moet dus weer terug. Het is ook niet te lezen al die rare tekens. 20 min. wachten en ik kan weer terug en nu stap ik op het juiste station uit maar aan de verkeerde kant. Het duurt toch nog een half uur met zoeken en vragen, tot ik het guesthouse heb gevonden, dicht. De Japanse tekens op de deur betekenen vermoedelijk 4 uur weer open, maar daar koop ik niets voor. Een vriendelijke Japanse meneer wil wel even voor me bellen en krijgt als antwoord dat ze vol zitten. Dan maar met volle bepakking lopen.14 kilometer is het naar de volgende tempel, dan zal ik vast wel wat tegen komen. Ik loop een km of 5 langs een riviertje met niet meer dan 20 cm helder water. Je ziet er de vissen, grote en hele scholen kleintjes zwemmen. Ook zwemmen er schildpadden tussendoor. De reigers die aan de kant op de kant staan te loeren hebben een makkie. Onderweg kom ik nog een guesthouse tegen ook vol en de volgende ook. Nu wordt het zaak om wat te vinden voor de nacht. De eigenaar van het volle guesthouse wil wel even voor me bellen en bespreekt voor mij een plekje midden in het centrum. Om er te komen is nog best moeilijk, Leeuwarden is vergeleken bij Takamatsu maar een dorp. Iedereen wil wel helpen maar ze weten het vaak zelf ook niet. Ook al sta je er bijna bovenop. Maar gelukkig is er de jeugd met Google maps en ze typt het adres in het Japans in , ik heb die tekens niet op mijn iPhone en ook al had ik ze kon ik er nog geen donder mee, ik sta op nog geen 50 m. Een aardige mevrouw helpt me om me in te schrijven en zo heb ik een mooi bed in de dormetorie room voor 8 personen. Het is er netjes en schoon en je krijgt lakens en een handdoek. Wel even het luchtbed eronder want de matrasjes zijn niet dik. Ik boek gelijk voor twee dagen en loop daarna met mijn kleine rugzak naar tempel 86. Als ik tijd genoeg heb, loop ik dan terug via 85 en 84, zo niet dan ga ik met het boemeltje terug. Mooie indrukwekkende tempels zijn het je kunt hier van alles offeren, dat kun je kopen in de shop. Het lijkt me wel een aardige business. Alleen die stempels kosten al 300 yen, ik heb al voor kapitaal aan stempels in mijn boek staan. Als je nagaat dat meer dan 250.000 mensen dit doen, reken maar uit. Wat later in de week zal ik proberen te omschrijven hoe het eraan toegaat als je een tempel betreedt. Tempel 85 is tot nog toe de mooiste, die ik heb gezien, boven op een berg met uitzicht over Takamatsu. Volgens mij is het de tempel van de dieren want er zijn allemaal beelden van dieren. Waar dan weer van alles bij wordt geofferd. Misschien iets voor Marianne Tiemen van de partij van de dieren. Samen met een andere O Henro san loop ik naar beneden, hij gaat weer omhoog naar T 84 om op de parkeerplaats te slapen. Onder het lopen leer ik hem het woord " Sipelsjeu" het is vreemd, maar ze krijgen het niet voor elkaar. Ik loop naar beneden naar het station het is mooi geweest voor vandaag, eten kopen en dan met de boemel naar huis. Koop nooit als je honger hebt zeggen ze toch. Nou inderdaad ik heb mijn mandje zo vol dat ik het bijna niet kan tillen en er zitten ook twee blikjes bier bij, die ik vanavond op het dakterras ga nuttigen. Als ik bij de kassa kom en de caissière begint aan te slaan, kom ik erachter dat ik nog maar 3.000 yen op zak heb en wat kleingeld. Er moeten dus weer dingen terug, batterijen, noedels, een toetje, nee niet de biertjes die blijven erin. Nu heb ik nog 280 yen, ik hoop dat het genoeg is voor de boemel. Als ik aankom komt ook het treintje eraan en de perron dame geeft me een kaartje, zodat ik in de trein kan betalen bij de conducteur. Helaas pindakaas het kost 320 yen, ik ga dus niet langs start en ontvang geen 1.000 yen. Na een hele uitleg, dat ik niet meer geld heb, kan ik een kaartje kopen voor twee stations eerder, de rest zal ik moeten lopen. Net op tijd (van klimmen in de bergen gaan je verstandelijke vermogens een heel eind terug) kom ik erachter dat ik nog allemaal geld in mijn rugzak heb en kan gelukkig twee zones bijkopen. In het guesthouse facetime ik met mijn kleinzoon Mats, om hem te laten zien dat het hier ook licht kan zijn. Ik moet wel opschieten want het is hier in 15 min. donker. We hebben alleen nog maar in het donker met elkaar gesproken. Op het dakterras heb ik nog een gesprek met twee jongens uit Osaka, zij zijn hier speciaal 5 uur naar toe komen rijden om Udon te eten, een soort dikke mie, die je in slierten naar binnen moet slurpen. Dit met vlees en allerlei garnering er overheen. Eergisteren heb ik het gegeten en het is best lekker. Daarna duik ik heerlijk onder de douche. In dit guesthouse is het een komen en gaan van mensen en iedereen spreekt wel een woordje Engels dit bevalt me wel. Ik heb nog een heel gesprek met de zoon van de eigenaar, die is een maand in Utrecht geweest en dat geeft toch een band. Beneden is een soort van gemeenschapsruimte waar iedereen zit en waar kan worden gegeten en gedronken. Ze verkopen niets je moet alles zelf meenemen, naam erop en in de koelkast. Een beetje backpack idee, denk ik. Ik heb heerlijke sushi en nog wat andere vis en een heerlijk toetje en als ik klaar ben is mijn buikje vol. En tafel nog even wat gezellig na. Het wordt hier beneden steeds drukker, gelukkig wordt hier een redelijk woordje Engels gesproken, een meisje heeft een maand in Groningen gewoond. Als ik Leeuwarden noem is ze daar ook geweest, ze weet van de Oldehove en van Ameland. Ze heeft ook op een werkvakantie in Zwaagwesteinde gedaan en kan het woord poffertjes uitspreken al klinkt het wel wat anders. Steeds meer mensen komen erbij, gelukkig hoef ik morgen maar 1 tempel te doen 6 km heen en 6 terug. Misschien dat ik daarna even naar het strand ga of naar een eilandje hier in de buurt, wie weet. Ik zou zeggen Sayanora en tot morgen.