Een brug te ver.

Zaterdag 17 september.
Zonder airco of ventilator blijft het de hele nacht benauwd. Ondanks dat de lieve mevrouw zo'n heerlijk groen poeder tegen vermoeidheid in het water heeft gedaan, blijven mijn voeten branden. Als ik opsta is het eerste dat ik voel mijn bovenbenen, die hebben gisteren een beste optater gehad. Na 5 min. in beweging is het weer verdwenen en voel ik me weer redelijk fit. Het is halfzeven en beneden staat een heel ontbijt voor me klaar. Gebakken eitje, soep rauwkost div. Japanse dingetjes en gelukkig brood en geen rijst. Ze vraagt nog wel of ik ook rijst wil, vandaag maar even niet. Ze heeft gisteren vergeten de wasmachine te draaien, dus dat wordt in alle haast nog even gedaan. Het nadeel is dat ik nu in mijn zwembroek en mijn shirt loop, waar ik nog net iets te groot voor ben. Wel strijkt ze nog even mijn Henro vestje, zodat ik er weer pico bello bij loop. 4.000 yen ongeveer 35 euro is geen prijs voor dit alles en als ik de kamer had gedeeld was het nog goedkoper geweest. Met de trein ga ik weer terug naar tempel 32 om daar de draad weer op te pakken. Als het meezit, dan probeer ik T 35 vandaag te bereiken, maar door de hitte, de vochtigheid en de drukte bij de tempels, kom ik lang niet aan mijn gemiddelde toe. Een dik uur is het rijden naar Kochi en daar kom ik er na veel gevraag achter dat ik nog eens op de streetcar en dan op de bus moet. Allemaal wel heel ingewikkeld, maar ik kom eruit. Bij het busstation haal ik de natte loopkleding uit mijn rugzak en leg het in de zon te drogen. Omdat de bus twee min. te laat is begin ik me zorgen te maken of ik wel bij de juiste halte sta, maar omstanders zeggen me nog even te wachten. Het is nog een heel eind naar het startpunt, maar ik kom er. Misschien heb ik wel wat omgereden, dan komt dat door het kleine routeboekje waardoor je niet een overzicht hebt van de hele situatie alleen een klein stukje. Halfelf zit ik weer op de route en loop ik in mijn blauwe zwembroek (korte broek) en wit hesje weer op de route naar T 32. Na net even een dikke bui te hebben gehad is het hier nu heerlijk weer 29 graden en een klein windje mooi loop weer zou ik zeggen. T 32 is een speciale tempel voor zeelieden, daar wordt hier voor gebeden. Na weer een klim en een aantal traptreden, sta ik boven en inderdaad de beelden kijken hier over zee. Ik ontmoet hier een Nederlandse jongen met een Taiwanese. Ze hebben elkaar vorig jaar op de Camino ontmoet en lopen nu samen de 88 tempelroute. Bram van Vliet en Hanna, haar achternaam ken ik helaas niet. Ze heeft twee verschillende stellen traditionele kleding bij haar en draagt die ook. Eén vanuit haar moeder streek en één uit haar vaders streek. Bram was IT-specialist bij een ziekenhuis, hij had het werk aan het digitaal patiëntendossier wel aardig gehad en is gekapt met de hele zaak. Hij is net als ik vorig jaar van Nederland naar Santiago gelopen. We hebben veel aanknopingspunten om even over te kletsen, in het Engels, zodat Hanna ook mee kan doen. We lopen 2 tempels met elkaar op en wisselen een aantal dingen uit. Het is verdomde handig zo'n IT-jongen, want hij helpt mij mooi met de Wifi van de familie Mart. Hierdoor kan ik bij al die winkels even checken hoe vaak mijn blog is bekeken. Meer dan 100 keer per dag al zou je dat niet zeggen aan de reacties. Zij blijven bij T 34 slapen en ik wil naar 35 zien te komen dus adieu en vooruit met de geit en ik zet de sokken erin. Een dik uur later ben ik bij 34 waar ik een kwartier in de rij moet staan om mijn stempel te halen. Ik bel met een aantal slaapplaatsen 9 km verderop aan de voet van de berg waar T 35 zit maar krijg elke keer nul op het rekest. Dan maar zien wat het wordt als ik er ben, kan altijd de tent nog opzetten. Het is heerlijk weer en ik stap lekker door, soms de plu even op maar dat is niet erg. In mijn enthousiasme loop ik een brug te ver, zo'n 3 kilometer. Ik kom bij een brug waar alleen auto's over kunnen en ik kan er op geen enkele manier bij komen. Als ik een vrouw vraag hoe ik aan de andere kant van de rivier kan komen is ze wel bereid om me even te brengen via de Highway. En de laatste 2 km naar een hotel doet ze ook nog. Eerst willen die mij niet hebben volgens mij, althans zo klinkt het maar als zij het even vraagt is het zo gepiept. Ik bedank haar met mijn laatste foto, de klompjes kan ik zo gauw niet vinden. Het is wel een mooie foto van Ameland. Voor vijf tientjes lig ik om acht uur in heerlijk warm bad en geniet ik van mijn zelfgemaakte koffie. Nog even met het thuisfront facetimen, altijd lekker voor de gemoedsrust om iedereen weer even te zien. Daarna loop ik nog een km naar een 7/11 om weer wat tulpenvelden en molens uit te printen om uit te delen. Wat sla en een toetje mee en voor onderweg een stokje saté en een ragout schijf o.i. d. Daarna nog even schrijven en dan heb ik het wel weer gehad. Morgenvroeg op zodat ik met weinig bepakking naar boven kan en daarna terug naar het hotel om mijn spullen op te halen. Dit moet allemaal voor 10.00 uur gebeuren, dat moet kunnen. Trusten dus.