Regen, regen en nog eens regen.

Zondag 18 september.
Regen, regen en nog eens regen.
Het is acht uur als ik aan een bakje koffie zit in mijn hotelkamer. Niet dat ik nu uit bed kom, nee ik heb er al weer een tempel op zitten. Met lichte bepakking om 6 uur de berg op een stempel halen en dan weer terug. Door een gebied dat bezaaid is met Citrusbomen, ik pluk 1 vanavond maar eens zien hoe ze smaken. De tocht leek gemakkelijker gezegd dan gedaan, want ik raak zowel op de heen als op de terugreis de weg kwijt. Maar ik ben er weer en kan me voor ik een landschappelijk mooie route ga lopen nog een keer douchen. Om 10 uur moet ik de kamer uit zijn en die tijd wil ik benutten om alles weer een beetje te rangschikken. Inmiddels is mijn luchtbed weer terecht hij ligt in het guesthouse van 2 dagen geleden en over een week pik ik hem weer op. Het is hier op het moment zo vochtig en warm, dat je blijft zweten, drinken dus. Op de terugweg naar beneden heb ik 2 Europees uitziende typen zien lopen, zien of ik die kan inhalen. Na mijn koffie en twee douches check uit het hotel en begin ik weer te lopen. Gelukkig zit ik meteen op de track en ik zorg dat ik de borden goed in de gaten houd. Het dreigde de hele tijd, dikke bewolking en als ik een tunnel uitkom is het raak, het regent pijpenstelen. Ik trek mijn rokje aan en doe mijn gamaschen aan. Rode gamaschen een wit shirt en een blauwe handdoek voor het zweet, ik lijk de Nederlandse vlag wel. Bij de familie Mart zitten de twee Europeanen te eten, het zijn Tod en Ashley uit Engeland. De één doet de hele trip en de ander een weekje. Aardige kerels, we wisselen nog wat gegevens uit en terwijl ik mijn noedels en koffie op eet en drink, vertrekken zij alvast. Bij T 36 heb ik hen weer ingehaald. Het gebied dat ik heb gelopen tot T 36 is een vissers gebied, er worden dan ook allerlei kokkels en mosselen verkocht hier. Na 36 ga ik echt langs de kust, soms op 40 m hoogte en soms op 80 m hoogte. De weg, het is van T 36 zo' n 25 km, geeft me geweldige uitzichten. Maar er staat niet voor niets in het routeboekje: breathtaking views and hilly road. Walvis spottingpunten kom ik voorbij, maar het is zo schier dat je niet ver kunt kijken. Ik loop een klein stukje met een hardloper op hij doet al de tempels hardlopend. Hij is redacteur van een weekblad, ik geef hem mijn adres, misschien wordt het nog wat een boek in het Japans. Het regent nog steeds, maar 20 min. later is het weer droog. Een uurtje voor ik bij het station ben, opent de hemel zich en gooien ze het met badkuipen gelijk naar beneden. Ik kan ergens schuilen, tussen de opslag van een bedrijf, maar daar blijven zitten daar kom ik ook niet verder mee. Dan maar verder en 10 min. later gooien ze er nog een schepje bovenop. En komen er hele zwembaden uit de lucht. Op de plaats waar ik toch maar ga schuilen staat een mevrouw in de auto te wachten op haar dochter. Als ze me ziet staan komt ze naar buiten en vraagt in het Japans iets aan mij, ik kom er niet uit. Als de dochter is gearriveerd, moet die met de telefoon zinnen vertalen. Of ze me ergens heen kan brengen, prima het station en zo wordt al het natte spul en ik als verzopen kat in de wagen gedumpt. Ik beloon hun goede daad met een klompje en elk een foto, ze zijn de wereld te rijk. Later als ik op zoek ben naar een hotel, komt er een familie mij helpen om me in een hotel te krijgen en brengen me er ook heen. Het is hier vakantie en de hotels zitten aardig vol. Maar gelukkig regelen ze wat voor mij en brengen ze me er met zijn allen in optocht naar toe. Moeder voorop en de oudste zoon erachteraan helemaal top. In het hotel spreken ze allen maar Japans en als ik nadat ik boodschappen heb gehaald even bij de receptie langs loop om wat te vragen zegt hij dat er geen plaats is. Als ik hem mijn sleutel laat zien en zeg dat ik al een kamer heb bied hij wel 100 x zijn excuses aan. Na mijn eten begin ik te schrijven, maar ik kan mijn ogen bijna niet meer openhouden dus ik kap ermee en duik het bed in. Mense trusten.