Brazil

24 uur is te weinig in een dag om zulke dingen te doen. Lieve mensen ik wil jullie ontzettend bedanken voor je reacties, het is fijn om ze te lezen, het is een stukje thuis wat ik hier binnen krijg en verslind. Wat betreft de 24 uur het is gewoon te weinig voor wat ik allemaal beleef, in het donker in mijn bed ben ik de stukjes aan het maken, als ik overdag en dat lukt me vaak niet, om allerlei redenen, zon, andere kletspartijen enz. Alles in de avond schrijven is lastig. Niet dat het me teveel is, ik doe het graag en vind het leuk, maar de momenten om rustig te schrijven zijn hier op één hand te tellen en in de avond moet je een plekje zoeken, waar je rustig kunt schrijven. Vergeet ook niet mijn webmaster, die toch maar mooi iedere avond het geheel toonbaar op het internet zet, toppie. Terwijl ik hier in het donker zit te typen is een snurk battle gaande, net als gister in de grote refugio. Tussen de snurkers en de toeteraars, was het volgens mij gelijk spel. Ik ga slapen doe een boek op, luisterboek en ik hoor niets, welterusten. Om vier uur moet ik naar de wc en gebruik mijn ipod als licht. Kan mijn lampje niet vinden, als ik weer op bed ga valt hij naar beneden op het bed onder dat van mij, ik hoor niets dus pak hem als ik wakker wordt weer op. De Duitser onder mij, verteld mij vrolijk dat hij hem op zijn hoofd heeft gekregen. Gelukkig doet hij het nog. Een goed Duits ontbijt, allemaal groepsfoto’s en we vertrekken. Het eerste stuk door Pamplona is mooi lopen, de bevolking staart recht voor zich uit op weg naar hun werk, ze reageren nergens op. Eenmaal buiten de stad is het weer een geweldig pad, we maken een mooie klim naar Puerto du Perdon een mooi plekje boven op de berg. Het waait hier constant windkracht vijf en het beelden van het wuivende korenveld is werkelijk prachtig. In een foto niet te pakken maar wel met de video. Mooi dorpje ontzettend goed gerestaureerd, ik had gedacht dat Spanje veel armer was, maar het ziet er hier perfect uit. Het pad loopt in ieder geval best, we komen weer heel veel nationaliteiten tegen, Zweden, Britten, Litouwen, twee meisjes uit Valencia, die vrijwillig hun plaatsje op de bank opgeven voor twee oude mannen. Het zijn ontzettend leuke meiden die graag over Spanje willen vertellen. We treffen twee Finse vrouwen, waarvan één dezelfde route heeft gelopen, als Willy en ik dertig jaar geleden in Finland hebben gelopen. De Berenroute. Twee Canadese vrouwen die me vertellen dat ik over vijf weken naar Nova Scotia moet gaan. Nog veel meer landen trekken aan ons voorbij, of beter gezegd wij trekken aan hen voorbij. Op de route zijn veel fietsers en op grote gedeelten van de route zitten ze op dezelfde weg. Zo ook als we gaan stijgen, de gewoonte is, dat de eerste fietser verteld hoeveel in zijn groep zitten, dan kun je daar rekening mee houden. Een ongeschreven wet is dat de fietser, op de wandelaar past. Zo passeert ons een jongen 25 jaar moderne mountainbike en dito kleding, in het Italiaans roept hij zes. Wij tellen net voor de klim in het Spaans tot zes en gaan verder, berg op. Op een gegeven moment vallen alle fietsers stil, wij passeren en roepen heel hard dos=twee. De fietsers besluiten om te keren. We gaan als een speer ik test mezelf en het is onvoorstelbaar voor een Hollander, helaas moet de Oostenrijker passen. Ik heb een geweldige conditie. Als we een uur later op een marktplein wat zitten te eten komen de fietsers, zes jonge Italianen in mooie kleding en mooie fietsen voorbij. Wij roepen uno, dos, het zijn sportieve jongens en feliciteren ons. We passeren Puento Reina, een ontzettend mooi dorp, met een Romeinse brug. Vele Romeinse bruggen zullen volgen en mooie. Bij één van de bruggen vliegen er twee gele vogels onder door. Ze verdwijnen in het groen. Vanavond slapen we in een Braziliaanse refugio in Villatuerta, althans dat is de bedoeling. Het lukt, er is plaats en het is een stuk relaxster dan in de Duitse en Nederlandse (niets ten nadele van hen), gite = refugio. Hetzelfde gevoel wat ik heb gehad toen we in Natal, Brazilië waren, zo relaxt. Tien euro en we kunnen slapen, hoogslapers en alle bedden beneden zijn bezet. Er is nog een tweepersoons beneden en nog vier bovenslapers. Bernhard staat er op dat ik de tweepersoons neem, hij heeft de vorige keren eerste keus gehad. Oké. We drinken de wijn, die de hele dag is mee gesleept, doen inkopen, bij de plaatselijke winkel, ik kook. Het is een waar feest om in die winkel wat te kopen, we hebben ontzettend veel lol, met de eigenaren van de winkel en krijgen aan het eind worst uit de streek mee. Ik ga koken en Bernhard wast af. Er is zoveel dat we een Spanjaard uitnodigen om met ons te eten, hij maakt er dankbaar gebruik van. We treffen nog een jong Duits koppel, dat ontzettend aardig is, hij heeft last van zijn knie en gaat heel langzaam. Ik moet het verhaal sluiten, het moet naar Nederland maar als je in Villatuerta komt, ga slapen bij Albergue Villatuarta "La Casa Magica" voor nou welterusten, na een geweldige dag van 44 km zzzzzzzzzzzzzzzzzzz