Maandagavond. 28 augustus

Als ik probeer uit te vinden waar ik morgen moet starten voor de tempeltocht, besluit ik om daar maar eens te gaan kijken. Het is bij Dogo Onsen het bekendste badhuis van Japan. Met een soort metrolijntje kun je er voor 160 yen komen. Als ik probeer te betalen houd de conducteur me tegen, maar hij kan me niet vertellen wat er is. Hij wijst me erop dat ik moet gaan zitten. Onderweg kom ik erachter dat ze hier achteraf betalen, ze gooien het geld keurig in het bakje. Bij Dogo Onsen aangekomen weet ik niet wat ik zie. Een overdekt dorpje zo groot als de kern van Nes op Ameland, omringd door grote hotels. Grote groepen mensen lopen in badjassen met mandjes toiletartikelen onder hun arm te winkelen. In het midden van het geheel staat het grote badhuis en dat heeft over klandizie niet te klagen. Terug in het boemeltje zie ik hetzelfde dan op de heenweg, jeugd die alleen maar op hun telefoon kijkt en ontzettend veel mannen met een donkere broek en een wit overhemd. Als ze gaan zitten vallen ze bijna in slaap, misschien werken ze hier iets teveel. Op de kamer is het een drukte van belang. Na een gesprek met de Duitse jongen, duik ik in bed en val redelijk snel in slaap. De volgende morgen om zeven uur is het nog rustig in het huisje, nou ja huisje het is gewoon een tweekamerflat met keuken en zitkamer, waar meneer Samoerai de huiskamer en de grootste slaapkamer heeft vol gezet met elk 6 stapelbedden. 10 daarvan zijn nu bezet. Dat is dus 10 x 2500 yen = 25000 = 250 euro per nacht. En zo heeft hij een hele verdieping.

Dinsdag 29 augustus
Gisteren heb ik mijn spullen al in de gemeenschapsruimte gelegd, zodat ik niemand hoef te storen. Ik kleed me aan en neem een koffie. Terwijl ik dat doe wordt iedereen wakker en wordt het een drukte van belang in het huisje. Met het boemeltje vertrek ik naar het Onsen Park, waar de tocht langs de zes tempels verdergaat. De route loop ik nu achterstevoren van nr. 51 naar nr. 46 en dat maakt het niet gemakkelijker, maar na even zoeken zit ik op de goede weg. Eerst loopt het door de buitenwijken van Matsuyama, hoe het verder heet, weet ik eigenlijk niet. Alle vlakke stukjes tussen de bergen zijn bijna volgebouwd, dus het ene loopt heel gemakkelijk over in het ander. Ik mis nog een paar keer de richting, maar als ik even vraag, zetten ze me zo weer op het juiste spoor. Ik tref onderweg en in de tempels veel soorten Henros, op de motor, in de auto, op de fiets maar weinig lopend. Na het bezoek aan tempel 46 is het zoeken naar de bus, die me weer terugbrengt naar Matsuyama station. Na vijf minuten komt er een bus. Dat is hier in Japan goed geregeld en er wordt ook veel gebruik van gemaakt. Wel is het weer een andere manier van betalen: je trekt een kaartje met een nummer en op een digitaal bord bij de chauffeur staat wat je moet betalen. Het duurt een tijdje voor ik dat door heb, maar hij krijgt het me in het Japans aan het verstand. Ik begrijp ook dat ik ergens moet overstappen op een volgende bus. In deze bus is het dat een vrouw instapt, gaat zitten, naar me kijkt, haar beurs tevoorschijn haalt, voor me buigt en me 100 yen geeft. Ik sta er complex van of ik zit dus ik zit er complex van. Nu had ik gelezen dat dit gebeurt, het is nl. zo dat deze mensen denken, dat als ze je geld geven, ze Kukai te vriend houden. Het geeft een raar gevoel, ik voel me net een zwerver, snel geef ik haar een mooie foto met de molen van Birdaard erop. Ik stap iets te vroeg uit, zodat ik nog een aantal kilometer moet lopen, maar daardoor kom ik wel weer in een prachtige overdekte winkelstraat waar ze mooie kimono's verkopen voor de belachelijke prijs van 128.000 yen is ongeveer 1.280 euro. Maar het zijn wel mooie. Onderweg pik ik nog wat te eten en te drinken op voor in het guesthouse. Heerlijk een kop noedels, even wat heer water erop en het is klaar en ze hebben hier veel verschillende smaken. Een heerlijk bakje koffie en een douche en ik voel me weer prima. Als ik bij mister Mijagi (zo heet hij niet echt) kom om te zeggen dat ik morgen wel kan boogschieten, begin ik over het boogschieten wat twijfels te krijgen. Morgenvroeg zeven uur moet ik klaar staan. Hij legt me uit dat hij me in een uur de kunst van het boogschieten gaat leren. Kost wel 500 yen, hij moet tenslotte de zaal ook betalen. 5 euro “waar he we UT over”. Een uur later komt hij met allemaal cursusmateriaal voor een zen meeting. Pijl en boogschieten is niet alleen richten op het doel en dan maar loslaten. Nee schutter, boog en doel moeten één worden dan is het pas kunst en dat bereik je met zen. We zullen morgenvroeg zien. Gister heb ik een eenvoudig eethuisje gezien, waar ze aan de bar sushi maken, dat wil ik wel eens proberen. Hoe het is bevallen horen jullie morgen.
Tot morgen.