Een ongelukje

Het is nog donker als ik wakker word 5 uur, ik heb ook geen zin om verder te slapen mijn benen voelen redelijk goed aan na de inspanning van gister. Doe allerlei kleine dingetjes zoals de route bepalen aan de hand van de slaapplaatsen die ik bij het VVV in Reims gekregen heb. Na een douche ga ik om acht uur naar beneden, daar staat in een grote zaal ontbijt klaar voor vier personen, om kwart over acht komen er nog drie dames zegt een grote zwarte lachende man. Ik vraag aan de grote zwarte man of het mooie dames zijn, hij begint te lachen en zegt in het Frans je bent been pelgrim hé. Ik ga de stad in om nog een aantal dingen te regelen ik wil nog een Franse telefoonkaart wat postzegels en de onderdak adressen die ik gister bij het VVV heb gekregen. Er mist een pagina en die is van levens belang, scheelt me uren zoeken. Alles is tot half tien dicht dus ik slenter wat door de stad koop 2 bananen voor het aapje en loop pas om half elf langs de Loire Reims uit. Heb ik nog een ongelukje, ik had al flink wat koffie op en het duurt een uur voordat ik eindelijk tegen een boom aan kan pissen. Bij die ontlading gebeurt het, aan de andere kant schiet ook wat uit. Zo kan je geen 20 km lopen dus ik schiet een hotel binnen en vraag of ik naar het toilet mag? Of ik hier een kamer heb vraagt het meisje? Nee, zeg ik en omdat ik zo eerlijk was mocht het even. Op het toilet zit geen licht althans ik kan het niet vinden, en probeer je dan maar eens te verschonen. Schoenen uit, broek uit rugzak open, zoeken en dan alles eer aan. Als ik een kwartier later naar buiten kom, staan er vier man personeel voor de deur. Wat zouden die hebben gedacht, ik zeg au revoir en loop glimlachend weg. Het traject loopt weer diverse kilometers bij het kanaal langs, aan de overkant allemaal industrie. Ik begin wat in mijn stok te snijden met mijn Zwitsers zakmes, een kleintje hoor, heb ik wat te doen. Loop ongeveer tien km het kanaal af, op het moment dat ik af sla de Champagne in zie ik een dood everzwijn in het water liggen. Obelix heeft geen honger meer gehad zeker. Als ik de bocht omdraai van het kanaal af krijg ik de wind vol op de kop, het is hier wel windkracht zeven of acht, ben blij dat ik niet naast het water loop want ik ben al een paar keer van de weg gewaaid. Loop nu volgens mij in de appelgaarden voor cider, zo ver je kunt zien ranken waarvan ze op dit moment de nieuwe loten aan de draden vast maken. Overal mensen, iedereen heeft volgens mij een klein perceeltje. Moet een flinke klim maken om boven bij een molen te komen, ik denk voor de irrigatie en als ik boven ben komt er een snitter uit de lucht. Ik schuil achter de molen in de luwte onder een afdakje. Nog zeven km door het bos en dan stop ik er mee voor vandaag de kilometers van gister zitten me nog in de benen. Als het even droog is vertrek ik, maar na een kwartier doe ik snel de gamachen en de hoes voor de rugzak er omheen. Hoe dieper en hoger ik het bos in kom hoe slechter de paden, alles is aan stront gereden. Op eens hoor ik allemaal geronk, en er schieten mij drie trials voorbij of hoe heten die dingen als de laatste me voorbij gaat geeft hij ook nog gas de spetters zitten me achter in de nek. Als er nog een voorbij komt sla ik hem er met mijn stok af. Maak je niet druk Dicky, het zonnetje begint weer te schijnen dus de jas maar weer uit. Ik kom door een bos met hele speciale bomen welke het zijn wie het weet mag het zeggen, er mogen zelfs geen wandelaars meer door het bos, ze leiden je langs afgezette paden door het bos. Als ik Trepail binnenloop, afdalend via het bospad en uitkijkend op weer immense velden met wijnranken bel ik de betreffende persoon die de gite beheerd op. Hij of zij neemt niet op. Na hier en daar navragen, hoor ik dat ze aan het werk is op het land en dat ze om zes uur wel klaar zal zijn. Ik haal boodschappen en ga op een trapje bij de kerk het verhaal afschrijven. Het wordt koud maar zien wat het wordt. Als ik echt koud word maak ik een tripje door het dorp, een aardige madam vraagt of ik onderdak zoek en verwijst me naar diezelfde mevrouw. Als ik haar vertel dat ze niet thuis is, belt ze haar mobiel, ze is net gearriveerd, ik kan wel komen. Een wat oudere dame, die geen Engels spreekt, maar we zijn er heel snel uit dat we elkaar met handen en voeten ook el verstaan. Ik mag de schoenen wel aanhouden ze zitten onder de drek dus dat doe ik niet, duik mijn slippers uit mijn rugzak en volg haar naar boven Ze wijst me waar alles staat en laat me alleen. Het is wel een beetje een bende, maar ik heb een plekje, de kachel brand, een lekkere douche twee biertjes in de tas en een blikje zuurkool met spekjes op de kachel, jongens wie maakt mij nog wat. Tot morgen.
O ja, vanavond "beloofd" ga ik met het slot van de oude man aan de slag, ik zal Willy vragen of ze voor dat ze naar het werk gaat morgen het op de site wil zetten. Hoi.
Op het moment dat ik het stukje wil versturen, wordt er op de deur geklopt of ik beneden kom te eten. Had ik niet op gerekend maar ga wel. Heeft Mme Jacqueminet Viviane een maaltijd gekookt. Ik geen woord Frans zij geen oord een andere taal, en toch komen we er uit. Ze is 68 heeft de hele dag op het land gewerkt, knippen van druiventakken en dan zo je gasten ontvangen, diep mijn petje af.