Bewaker van het slot
Door: Dicky Dik
Blijf op de hoogte en volg Dicky
21 April 2010 | Frankrijk, Parijs
Het is half zeven ik heb me verslapen, zou om zeven uur bij het bakkertje zijn, dat red ik niet meer. De zon schijnt door mijn torenkamertje naar binnen, het wordt weer een mooie dag. Ik doe rustig aan ontbijt, ruim op en drink rustig mijn koffie op. Even voor half acht meld ik me en ze lacht wat, dormier hé, ik roep maar bon, bon. Het eerste stuk van de etappe is een lange trap naar beneden om bij de Loire te komen, mistflarden hangen over het water een mooi gezicht. Het is nog flink koud en na twee kilometer blijkt het de Loire helemaal niet te zijn, maar een zijtak die op gaat in diverse beekjes en stroompjes. Het is op deze route flink klimmen en dalen, maar een prachtig landschap, de paarden hebben weer plaatsgemaakt voor koeien en hier en daar wat schapen en een enkele keer zie je varkens, maar allemaal in de wei. In Dance ga ik op een speelplaatsje wat eten, op een bankje ligt een vrij modern mobieltje, vergeten door de jeugd denk ik. Als ik bij een huis aan bel om uit te leggen dat ik een telefoon heb gevonden, krijg je een hachelijke situatie. Telefoon vinden zit namelijk niet in mijn Franse vocabulaire. Ik haal het ding op en ze denkt dat ik hem op wil laden, maar eindelijk valt bij haar het kwartje of is het daar het frankje en geeft ze aan dat het wel goed komt. Via kleine dorpjes, die een beetje Mexicaans aandoen slingert de route door het landschap en geeft vaak mooie vergezichten op de bergen die aan allerlei kanten opdoemen. Het is net of er op sommigen op de top nog sneeuw ligt, maar dat kunnen ook kale plekken zijn. Het blijft gelukkig redelijk vlak, moet een dikke kilometer omlopen om onder de A 72 of E 70 door te komen, wie lag hier nu eindelijk het eerst. In Pommiers raak ik aan de praat met een jongen die achter de balie staat van een kerk die te bezichtigen is. Van buiten ziet hij er mooi uit maar betalen voor het bezichtigen van een kerk, gaat me echt wat te ver. In Pommiers, ga ik wel even lekker uitrusten sokken en schoenen uit heerlijk, het is hier nog steeds 20 graden en weinig wind, ideaal weer om te wandelen al kun je er wel bij zweten. Van uit Pommiers neem ik een rechte weg naar Montverdun ongeveer 12 km het is even flink door buffelen, maar hij is vlak en ik heb weer veel mee huppelende vrienden. Na acht km besluit ik toch nog even te rusten, heb nog voor één kopje warm water, wat wordt het koffie of bouillon? Ik besluit. voor het verstandigst, bouillon. Er is al heel wat zweet dus ook zout uit gekomen. Trek ook mijn schoenen nog even uit, zit nl zo lekker in de schaduw van een boom en ontdek dat het profiel van de hakken bijna helemaal is weg gesleten. Snel zien of ik ergens een schoenmaker kan vinden. Om bij Montverdun te komen loop ik wel vier km om, veel eerder dan ik het dorp bereik, heb ik het al zien liggen, maar een verkeerde afslag genomen. Na 40 km vandaag, blijkt mijn slaapplaats boven op een berg in een fort met een kerk uit de twaalfde eeuw te liggen. Hier krijg ik een acht persoons kamer, een badkamer en keuken tot mijn beschikking voor maar 14 eurootjes. Ik moet er wel even voor naar boven klimmen. Nadat ik me gedoucht heb, mijn kleren gewassen en vier heerlijke bakken koffie heb gehad, trek ik de schoenen weer aan en ga naar beneden om wat te eten te scoren. Eerst in de bar-kiosk even een wit wijntje proeven en dan wat eten. Een wordt twee en het restaurant is dicht. Wel staat er een pizza wagen, net als bij ons een snackwagen op het hoekje van het plein. Bestel een pizza, ga terug naar de bar koop nog twee biertjes om mee te nemen en ga weer naar mijn fort. Als ik boven ben is de halve pizza op. Ik heb een sleutel van het fort en dat geeft wel een heel apart gevoel. Boven op het fort gaat de zon net onder zodat ik al pizza-etend en bierdrinkend, een schitterende zonsondergang aanschouw. Ik leg natuurlijk wel alles vast op de gevoelige plaat. O nee zo doen ze dat niet meer. Morgen ga ik echt de bergen in, na Mont Brison is het raak, ik kom dan bij de Puy de Dom. Dus maar zien wat het morgen brengt, maar nu moet ik mijn fort bewaken, tot morgen a
demain.