Dicky dik in de abdij 2

Dicky Dik in de abdij twee.:)
Om maar weer even bij het begin te beginnen, ik sta dus bij de bakker en vraag aan de dame achter de toonbank, of ze een slaapplaats voor vannacht weet? Ik kan goed één gebruiken na 44 km. Als ze ziet dat ik een pelgrim ben aan mijn embleem op mijn rugzak, roept ze meteen Abbey, Abbey, het dorp uit, dan a droite en vier km rechtdoor. Ja doei dat trek ik niet meer. Een chauffeur die net binnen komt om brood te halen, wil me wel even meenemen en me afzetten bij hotel Abbey. Het is wel vijf km rijden en dat zijn kilometers die ik allemaal terug moet lopen als het hotel niet open is. Als we er aankomen, blijkt het allemaal net even anders als ik had gedacht. Niks geen hotel abbey maar een heuse abdij en wel de abdij Notre-Dame de Sept-Fons. Eerst staan we te bellen aan een poort waar we geen gehoor krijgen, ik sta op het punt om te vragen aan de chauffeur om me maar weer terug te brengen naar Diou, net over de Loire als er om de hoek een oud mannetje loopt. Het blijkt een pater, althans dat denk ik, die ons verteld dat we de volgende poort moeten hebben. Ik bedank de chauffeur en ga naar binnen, het oude mannetje staat in de poort me aan te wijzen welke deur ik moet nemen. Eenmaal binnen roep ik een paar keer bonjour, terwijl het al avond is, er komt een in het wit geklede monnik of iets dergelijk vriendelijk naar me toe. Ik vraag of ik hier een nacht kan blijven? Hij belt even en het is oké, ik kom op een goed moment zegt hij, het is inmiddels tien over zeven, we gaan nl om acht uur op bed. Hij, broeder Bassel dekt de tafel voor me en de andere, broeder Battot een jonge jongen 25 misschien uit Tsjechië wijst me mijn kamer. Ik moet daarna meteen weer naar beneden om te eten, en wat ze me wel allemaal niet voorschotelen het is ongelooflijk. Soep, waar volgens Battot, een soort poeder uit de streek in moet zitten met zeer veel vitamines. Gegaard varkensvlees, opgebakken aardappeltjes, vlees paté plankje, kaasplankje, kwark, fruit, appelsap, water en wijn. Of ik alle dingen die in de koelkast moeten, weer even terug wil zetten en mijn vuile vaat een beetje georganiseerd op het aanrecht wil achter laten, dan gaan zij nu naar het complices: is het avond gebed. In gekapte witte gewaden lopen ze naar de kerk, ik kan er nog net een foto van nemen. Ik eet me een slag in de rondte en dan is er nog genoeg over. Ga naar boven, douche me en begin te schrijven want er is veel te vertellen. Eerst het stukje van vandaag en dan het verhaal over de abdij, ik wil zien of ik morgen wat meer over die mensen te weten kom dus om kwart voor zeven maar naar de loudes. Ze beginnen overigens hier om half vier met matinees, dat kunnen ze op het Marsummer feest ook, maar dan iets anders. Voordat ik het weet is het half elf en ik moet nog zoveel doen. Morgen maar verder, ik ga op bed. Om zes uur de volgende morgen word ik gewekt door mijn wekker. Was me en kleed me aan, doe nog wat dingetjes en begeef me via allerlei gangen naar de kerk waar ze de mis houden. Binnen is het donker, een aantal mensen zit in bankjes te wachten. In de rij naast mij zit een groep Japanse meisjes. Precies kwart voor zeven komen de mannen binnen. Ik ben verrast een stuk of 60 bijna allemaal in witte gewaden gestoken broeders. Sommige jonge jongens in gewone moderne kleren. Van alles door elkaar, negers, japanners, groot, er is er een die meer dan twee meter is. Klein, oud en jong het is een krioelen van jewelste, ze wisselen nog al eens van plaats, wat daar de bedoeling van is, is mij niet helemaal duidelijk. Daarna volgt een ceremonie waar ik niet veel van snap, wat ik wel weet, is dat het meer staan dan zitten is. Aan het eind is er de mogelijkheid om een hostie te ontvangen, ik blijf maar op mijn plaats staan, want weet dat koningin Juliana daar nog wat gedonder mee heeft gehad. Tijdens het ontbijt zit ik aan tafel met een brandweerman, volgens mij van de Zwitserse garde en in opleiding en een student uit Lyon Batiste heet hij, die hier druk aan het blokken is voor zijn examen. We hebben een heel gesprek over reizen, in het Engels, en over hoe dit allemaal in deze abdij wordt bekostigd. Hij legt me uit dat de 70 broeders een bedrijf exploiteren van allerlei producten en dat ze ook vele landerijen en vee hebben. Als ik op zoek ga naar heet water, kom ik een broeder tegen die ik de vraag stel wat hij dan in dat bedrijf doet? Waarop hij lachend antwoord; bidden voor jou. De student vertelt me nog dat sommige broeders best grappig zijn. Ik drink nog een bakje op mijn kamer, schrijf het verhaal af, pak mijn rugzak in en vertrek om tien uur. Nu eerst maar weer eens op de track komen, ik weet bij god niet waar ik zit.